Όταν η κουβέντα έρχεται στα hot hatches, οι αναφορές στα supercars αυξάνονται εκθετικά. Και αναφερόμαστε στα παραδοσιακά χάτσμπακ με κίνηση εμπρός, καθώς τα τετρακίνητα «όπλα» έχουν ξεφύγει παντελώς σε επίπεδο επιδόσεων και δύναμης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι Mercedes-AMG A 45 S και Audi RS 3 Sportback των 422 και 400 ίππων αντίστοιχα, με τα επόμενα VW Golf R και Ford Focus RS να τοποθετούνται στα 350 και 400 άλογα.
Με δεδομένο πως τα hyper hatches, όπως ονομάζονται οι κορυφαίες προτάσεις της κατηγορίας, απειλούν τα σύγχρονα υπεραυτοκίνητα με τις δυνατότητες τους, δεν προκαλεί εντύπωση πως τα hot hatches κοιτάνε τα ανάλογα της περασμένης 15ετίας. Πλέον 250 άλογα στους εμπρός τροχούς δεν προκαλούν ουδεμία αίσθηση, με τα Hyundai i30 N Performance, Ford Focus ST, Renault Megane RS και Honda Civic Type R να τριγυρίζουν ή να ξεπερνάνε το φράγμα των 300 ίππων. Τι συνέβαινε πριν σχεδόν 20 χρόνια; Το 2002, ας πούμε.
Δείτε ακόμα: Νέες Alfa Romeo Giulia GTA και GTAm με 540 ίππους
Το πιο σπορ Hyundai ήταν το Coupe με τον 2λιτρο των 136 ίππων (υπήρχε και το ελληνικό S145, με τον τούρμπο 1.6), το Focus ST λεγόταν ST170 και απέδιδε τα ανάλογα, το Megane RS ήθελε 2 χρόνια ακόμα να παρουσιαστεί και το Type R ήταν ατμοσφαιρικό 200 ίππων. Αυτό ήταν και το γενικώς μέγιστο όριο ισχύος για μπροσθιοκίνητο. Μόλις 2 μοντέλα της κατηγορίας το ξεπερνούσαν: το Focus RS ΜΚ1 και το Seat Leon Cupra R, αμφότερα με 215 ίππους (το δεύτερο αργότερα έφτασε τα 225). Ακόμα και τα τετρακίνητα, με τη μορφή των πρώτων Audi S3 και VW Golf R32, δεν άγγιζαν τα 250 άλογα που σήμερα θεωρούνται «πασέ» στα μοντέλα με κίνηση εμπρός (225 και 241 αντίστοιχα). Ώσπου οι Ιταλοί αποφάσισαν να σπάσουν ταμπού και καλούπια.
Alfa Romeo και δυνατά μπροσθιοκίνητα δεν ήταν άγνωστες έννοιες. Από το 1995, ο 3λιτρος «Busso» V6 των 220 ίππων υπήρχε κάτω από το καπό της GTV, με το μιλανέζικο κουπέ ωστόσο να μην προσανατολίζεται στην μέγιστη οδηγική ικανοποίηση, αλλά σε περισσότερο τουριστικό χαρακτήρα. Το θρυλικό μοτέρ, με τα πολύ κοντά ωστήρια των βαλβίδων εξαγωγής, επιλέχτηκε για να τροφοδοτήσει την κορυφαία έκδοση της 147. Έναν χρόνο πριν είχε κάνει το ίδιο στην 156, επαναφέροντας και το ασήκωτο παράσημο της ονομασίας GTA.
H 147 GTA ανέλαβε να κάνει το –μέχρι τότε- ασύλληπτο: να περάσει 250 ίππους αποτελεσματικά και δίχως να κυνηγάει σωρηδόν μπαριέρες με πεζοδρόμια, από τους εμπρός τροχούς. Ο κινητήρας με τους χαρακτηριστικούς νίκελ αυλούς με την στενή περιεχόμενη γωνία των 60 μοιρών, κούμπωσε στο μηχανοστάσιο, αφού πρώτα φάρδυναν τα φτερά κατά 30 χλστ. Τα 250 άλογα στις 6.200 σ.α.λ. και τα 300 Nm ροπής στις 4.800 σ.α.λ. είχαν να κινήσουν μόνο 1.360 κιλά, δίνοντας μια αναλογία κιλών/ίππο στο 5,4. Ως αποτέλεσμα, οι επιδόσεις ήταν ταυτόσημες με αυτές της Ferrari 328 GTB! Τα πρώτα 100 χλμ./ώρα έρχονταν σε 6,3 δλ. και η τελική άγγιζε τα 250 χλμ./ώρα (246). Όλα αυτά, με την μεθυστική μελωδία των 24 βαλβίδων και 3.179 ατμοσφαιρικών κυβικών, που κυριολεκτικά άστραφταν από τους γυαλισμένους αυλούς εισαγωγής.
Δείτε ακόμα: H άγνωστη ιστορία του τριφυλλιού της Alfa Romeo
Το θέμα, όμως, δεν ήταν μόνο τα «ανοίγματα» στις ευθείες. Το 6άρι χειροκίνητο κιβώτιο (υπήρχε και το ημιαυτόματο Selespeed) με το σωστό κούμπωμα και τις ελαφρώς μεγάλες διαδρομές, φρόντιζε για να μην χάσει αλλαγή ο οδηγός. Το σύστημα ελέγχου ευστάθειας VDC με το traction control, ρεγουλάριζε το σπινάρισμα. Το «μανίκι» αφορούσε την μεταφορά της ισχύος εκ των έμπροσθεν, με το τιμόνι υπό γωνία.
Τα διπλά ψαλίδια της εμπρός ανάρτησης και τα γόνατα πίσω, από κοινού με τα ειδικά εξελιγμένα αμορτισέρ φρόντιζαν για την διαχείριση των κινήσεων του αμαξώματος. Οι ζάντες των 17 ιντσών και τα φαρδιά μετατρόχια, μαζί με την ταχύτατη κρεμαγέρα των 1,7 στροφών από άκρη σε άκρη (βέβαια δεν έκοβε καθόλου σε μανούβρες) συνέδραμαν τα μέγιστα στο κοντρόλ φυγόκεντρου και ισχύος. Τα φρένα – άγκυρες της Brembo αναλάμβαναν την χαλιναγώγηση της ορμής, ενώ το σύστημα MSR έκανε το ίδιο στις στροφές του κινητήρα κατά τα κατεβάσματα, σε μια από τις πρώτες εμφανίσεις της rev-matching τεχνολογίας.
Διαβάστε επίσης: Lancia Delta: To άδοξο τέλος ενός θρύλου (+videos)
Από εκεί που άπαντες περίμεναν ένα μπροσθιοκίνητο muscle car, που θα εξαΰλωνε τα ελαστικά του και θα παντρευόταν την υποστροφή, βρέθηκαν με ένα ευέλικτο «πιστόλι» 4,2 μέτρων βασιζόμενο στο «Αυτοκίνητο της Χρονιάς» για το 2001. Μία εφαρμογή που, εν τέλει, έδειξε τον δρόμο για τον σημερινό καταιγισμό αλόγων στα hot hatches. Ακόμα και σήμερα μπορεί δείξει τα δόντια της σε φιδίσιες διαδρομές, χωρίς να έχει ανάγκη ένα σωρό ηλεκτρονικά συστήματα, αφού ήταν στημένη χωρίς τη συνδρομή αυτών.
Εύφημος μνεία στην Autodelta, που πήρε τον 3.2 V6, τον υπερκύβισε στα 3.7 λίτρα, έστειλε την απόδοση στα 337 άλογα και δημιούργησε ένα από τα πιο κτηνώδη αυτοκίνητα με κίνηση εμπρός όλων των εποχών.
