Μια από τις τεχνολογίες στα σύγχρονα αυτοκίνητα, που έχει λύσει τα χέρια των οδηγών τους, αναμφίβολα είναι τα αυτόματα φώτα. Ο κίνδυνος να ξεχάσει κάποιος να τα ανάψει και να περιμένει τις κόρνες ή τις φωνές των άλλων για να «ξυπνήσει», εξαλείφεται από το ίδιο, το όχημα. Αισθητήρες ανιχνεύουν τα επίπεδα φωτεινότητας και ενεργοποιούν χωρίς την παραμικρή ανθρώπινη ενέργεια τα φώτα, ρυθμίζοντας (ανάλογα το σύστημα) μέχρι αυτόματα το ανεβοκατέβασμα της μεγάλης σκάλας. Σημαντική βοήθεια και στη διέλευση των τούνελ, όπου το «άναψε-σβήσε» δεν απασχολεί το αριστερό σου χέρι.
Παρόλα αυτά, τα αυτόματα φώτα δεν γίνεται να δίνουν τη λύση σε όλα. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να βάλει το χεράκι του ο οδηγός, αρκεί βέβαια να θυμηθεί να το κάνει. Διότι οι αισθητήρες φώτων μπορεί να προκαλέσουν ακριβώς αυτό, για το οποίο αρχικά δημιουργήθηκαν: να μην ξεχνάει ο άνθρωπος πίσω από το τιμόνι, την ενεργοποίηση των φωτιστικών σωμάτων. Κάτι που θα πρέπει να κάνει μόνος του, όταν βρεθεί σε συνθήκες ομίχλης.
Οι αισθητήρες ανιχνεύουν μεν τα επίπεδα φωτεινότητας, αλλά δεν μπορούν να αναλύσουν την ποιότητα ή την πυκνότητα του αέρα. Ένα νέφος ομίχλης μειώνει κατακόρυφα τη διέλευση του φωτός, ρίχνοντας ταυτόχρονα την ορατότητα στα τάρταρα. Σε αυτή την κατάσταση, το μόνο που θα κάνει η τεχνολογία είναι να ανάψει τη μεσαία και τη μεγάλη σκάλα, βασιζόμενη αποκλειστικά στα δεδομένα φωτεινότητας. Η ομίχλη, όμως, δεν μειώνει την ορατότητα μόνο λόγω φωτός, αλλά και γιατί δημιουργεί ένα παχύ νεφέλωμα. Ένα νεφέλωμα το οποίο καταπολεμούν τα αντίστοιχα φώτα του αυτοκινήτου εμπρός-πίσω, προκειμένου να γινόμαστε ορατοί στους απέναντι (και τούμπαλιν). Τα συγκεκριμένα φωτιστικά σώματα, ωστόσο, δεν εμπίπτουν στις αρμοδιότητες των αισθητήρων. Η ιδιαίτερη φύση του προβλήματος περιορίζει τη δράση του συστήματος μέχρι ενός σημείου. Για να ενεργοποιηθούν τα φώτα ομίχλης, θα πρέπει να κινητοποιηθεί ο ίδιος, ο οδηγός, και όχι να περιμένει πως θα τα ανάψει μόνο του το αυτοκίνητο.
