Κάθε αυτοκίνητο αποτελείται από εκατοντάδες εξαρτήματα, κάποια πολύ μικρά και άλλα μεγαλύτερα, τα οποία υπάρχουν για κάποιο λόγο. Ακόμα και το πιο μικρό να μη λειτουργεί σωστά, τότε κάπου δημιουργείται πρόβλημα. Όπως για παράδειγμα τα εξαρτήματα που βλέπετε στις πρώτες φωτογραφίες και πρόκειται για τα μπεκ των υαλοκαθαριστήρων. Αν βουλώσουν από συσσωρευμένα άλατα ή βρωμιά, δεν θα μπορούν να ρίξουν νερό στο τζάμι για να καθαρίσει και να δει ο οδηγός μπροστά ή πίσω του. Ας δούμε παρακάτω και με τη βοήθεια της Skoda, βασικές λεπτομέρειες για το σύστημα των υαλοκαθαριστήρων που μετρά πάνω από 100 χρόνια, από τότε που εφευρέθηκε από γυναίκα.
Η κίνηση των υαλοκαθαριστήρων στο μπροστινό ή το πίσω παρμπρίζ καθίσταται δυνατή από ένα κρυφό μηχανισμό σύνδεσης, που κινείται από έναν ηλεκτροκινητήρα συνεχούς ρεύματος. Βέβαια, σε όλα τα μοντέλα δεν είναι ίδιος, αφού σε μικρότερα αυτοκίνητα το σύστημα είναι πιο απλό και στα ακριβότερα πιο πολυσύνθετο έτσι ώστε να εξασφαλίζεται πιο ήσυχη και ομαλή λειτουργία. Επίσης, στα περισσότερα καινούργια αυτοκίνητα οι αισθητήρες βροχής που συνδέονται με την αυτόματη λειτουργία των υαλοκαθαριστήρων έχουν διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό τους οδηγούς, αφού η όλη λειτουργία τους γίνεται πλήρως αυτοματοποιημένα. Με τις πρώτες ψιχάλες οι υαλοκαθαριστήρες ξεκινούν να καθαρίζουν το παρμπρίζ, ενώ η ταχύτητά τους αυξομειώνεται, ανάλογα την ένταση της βροχής.
Στην ανάπτυξη του μηχανισμού των υαλοκαθαριστήρων, οι τεχνικοί της Skoda δίνουν μεγάλη έμφαση στο θόρυβο που παράγει το σύστημα, το οποίο έχει σχεδιαστεί να λειτουργεί άψογα σε ακραίες θερμοκρασίες (από -30 έως +70 βαθμούς Κελσίου). H Skoda δοκιμάζει τις λεπίδες των υαλοκαθαριστήρων σε πεντακόσιες χιλιάδες κύκλους και οι ειδικοί προτείνουν αντικατάστασή τους κάθε έξι μήνες. Άλλωστε και καθόλου να μη λειτουργήσουν, το λάστιχό τους θα ξεραθεί από τον καιρό.
Οι υαλοκαθαριστήρες μαζί με όλο το μηχανισμό δεν είναι κάτι το απλό κατά την εξέλιξη ενός καινούργιου αυτοκινήτου, αφού η όλη διαδικασία μαζί με τους ελέγχους κατασκευαστή και προμηθευτή διαρκεί περίπου τρία χρόνια. Η συμπεριφορά των υαλοκαθαριστήρων ρυθμίζεται σε μια αεροδυναμική σήραγγα. Θα πρέπει να εξεταστεί ο σχεδιασμός και η συμπεριφορά των υαλοκαθαριστήρων κάτω υπό όλες τις συνθήκες: από το αυτοκίνητο ακίνητο, έως να τρέχει στην τελική του ταχύτητα. Σημαντικό ρόλο παίζουν σε αυτό και τα μπεκ που πετάνε το υγρό, αφού θα πρέπει να καλύπτει μια μεγάλη επιφάνεια και ο ψεκασμός να γίνεται ομοιόμορφα σε όλες τις ταχύτητες, χωρίς να υπάρχει υπερβολικός θόρυβος από το μηχανισμό.
Η ιστορία των υαλοκαθαριστήρων ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1900. Η Mary Anderson, κτηματομεσίτης της Αλαμπάμα, αγρότης και αμπελουργός, είχε επισκεφθεί τη Νέα Υόρκη. Τότε και ενώ βρισκόταν στο τραμ, η βροχή και το κρύο περιόρισαν το οπτικό πεδίο του οδηγού, ο οποίος σταμάτησε και άνοιξε το παράθυρο για να το καθαρίσει. Οι επιβάτες κρύωσαν και η κυρία Anderson άρχισε να αναρωτιέται για μια συσκευή που θα μπορούσε να ελεγχθεί από μέσα. Λίγους μήνες αργότερα έφτιαξε ένα πρωτότυπο ξύλινο βραχίονα με επένδυση καουτσούκ, που ελεγχόταν από ένα μηχανισμό κοντά στο τιμόνι. Ο μοχλός ενεργοποιούσε ένα μηχανισμό ελατηρίου που μετακινούσε τον πρώτο υαλοκαθαριστήρα πάνω από το τζάμι. Η εφευρέτης απέκτησε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στις 10 Νοεμβρίου 1903, αλλά δεν βρήκε ποτέ επενδυτή. Το πρόβλημα της Άντερσον ήταν ότι ήταν μπροστά από την εποχή της: η έκρηξη του αυτοκινήτου δεν ξεκίνησε παρά δέκα χρόνια μετά την εφεύρεσή της. Περίπου το 1916 οι υαλοκαθαριστήρες ήταν ήδη τυπικό χαρακτηριστικό των αμερικανικών αυτοκινήτων. Αλλά το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας της έληξε πριν η εφευρέτης μπορούσε να βγάλει χρήματα από αυτό.
Ο Robert Douglass ήταν μόλις λίγους μήνες πιο γρήγορος από την Anderson, καθώς απέκτησε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για «καθαριστικό τζαμιών καμπίνας ατμομηχανής» στις 12 Μαρτίου 1903. Όμως, ο Ιρλανδός εφευρέτης James Henry Apjohn κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας «τη συσκευή για καθαρισμό των αμαξών, αυτοκινήτων και άλλων παραθύρων» στις 9 Οκτωβρίου 1903.
