Τα λάστιχα είναι γεμάτα λεπτομέρειες. Πληροφορίες για τα πάντα στο προφίλ, πολύπλοκα σχέδια και αλληλοεπικαλύψεις υλικών στο πέλμα, γενικότερα μια διαρκής αλληλουχία σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, για την παροχή πρόσφυσης και άνεσης υπό σχεδόν κάθε κατάσταση. Από την προσοχή αυτή ακόμα και στα μικρότερα σημεία, δεν απουσιάζει η βαλβίδα.
Αυτή η πολύ μικρή και συνήθως μαύρη παρουσία στον εσωτερικό δακτύλιο της ζάντας, που φροντίζει να μας συνδέει με τα ενδότερα του ελαστικού – και συγκεκριμένα, τον αέρα του. Ο οποίος δεν είναι απαραίτητα αέρας, αλλά μπορεί να έχει τη σύσταση άλλου στοιχείου. Χρόνια τώρα γνωρίζουμε την εναλλακτική του αζώτου για την πλήρωση των ελαστικών, που συνοδεύεται από τα δικά της πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Όχι ιδιαίτερα διαδεδομένη στα καθημερινά αυτοκίνητα, καθώς είθισται να εφαρμόζεται κυρίως στα αγωνιστικά, αλλά μπορεί να το πετύχεις κάπου. Ή και να το κάνεις ο ίδιος στο όχημά σου, αν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις (δεν είναι δωρεάν, όπως ο πεπιεσμένος αέρας).
Αν, λοιπόν, τα ελαστικά έχουν άζωτο αντί αέρα στο εσωτερικό τους, η βαλβίδα θα πρέπει υποχρεωτικά να φέρει πράσινο χρώμα. Ο λόγος; Προφανής: ώστε να ξέρει ο άνθρωπος του βουλκανιζατέρ ή του συνεργείου, αν έχουμε αφήσει το αυτοκίνητο για σέρβις πχ, ότι δεν μπορεί να βάλει «κοπανιστό» αέρα σε περίπτωση που θελήσει να ελέγξει τις πιέσεις. Όχι ότι παθαίνει τίποτα το λάστιχο αν αναμειχθεί αέρας με άζωτο, απλά αλλοιώνονται οι ιδιότητες του δεύτερου (αντοχή στην υγρασία και τις μεταπτώσεις της θερμοκρασίας) και στην ουσία ακυρώνεται η παρουσία του. Για αυτό και θα πρέπει να προσέχουμε με τα χρώματα, αν έχουμε κανονικές βαλβίδες και θέλουμε κάτι διαφορετικό. Πράσινο σημαίνει άζωτο, το οποίο -όπως ήδη αναφέραμε- χρεώνεται. Οπότε αποφεύγουμε τη συγκεκριμένη απόχρωση αν βάζουμε κανονικό αέρα, προκειμένου να αποφύγουμε «κερατιάτικα».
