Την ώρα που η αγορά των ηλεκτρικών έχει «κάτσει», οι εναλλακτικές επανέρχονται για τα καλά στο προσκήνιο. Χρόνια τώρα ο μεγάλος ανταγωνιστής των EVs, λογίζεται το υδρογόνο. Τα FCEVs, δηλαδή, που δεν εξαρτώνται μόνο από πρίζες και φορτιστές για τους ανεφοδιασμούς, αλλά διαθέτουν και κυψέλες καυσίμου. Η Toyota παραμένει φανατικός υπέρμαχος του H2, αναγνωρίζοντας παράλληλα τους περιορισμούς της συγκεκριμένης τεχνολογίας (βλέπε ελάχιστο αριθμό πρατηρίων με υδρογόνο). Για το λόγο αυτό, εξελίσσει την εφαρμογή που θα απογειώσει τη χρηστικότητα των υδρογονοκίνητων ηλεκτρικών.
H φίρμα από το Αΐτσι παρουσίασε μια καινοτόμο πρόταση, που επί της ουσίας μετατρέπει τις κυψέλες καυσίμου σε αναλώσιμες μπαταρίες, σαν αυτές που αλλάζουμε σε διάφορες οικιακές συσκευές. Οι Ιάπωνες κατάφεραν να συμπτύξουν τα εξαρτήματα και τη δεξαμενή αποθήκευσης σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τα μετατρέψουν σε φορητό κύλινδρο («κεφαλή» το λέει η Toyota). To σκεπτικό πίσω από την εν λόγω εφαρμογή είναι το εξής: ο κάτοχος ενός FCEV (του Mirai, για παράδειγμα) μπορεί να κουβαλάει ακόμα και μαζί του, σε ειδική τσάντα, την κεφαλή, χρησιμοποιώντας τη όποτε θέλει να ανεφοδιάσει το όχημά του, αλλά δεν υπάρχει κοντά σταθμός ανεφοδιασμού. Κάτι σαν power bank υδρογόνου, δηλαδή.
Η κεφαλή είναι είτε επαναχρησιμοποιούμενη είτε αναλώσιμη, κάτι που σημαίνει ότι αφαιρείται από το όχημα και ή την γεμίζεις υδρογόνο στο πρατήριο, ή την αλλάζεις με καινούργια. Το «στικάκι» H2 προσθέτει τάχιστα χιλιόμετρα στην αυτονομία, δίχως ωστόσο να αναφέρεται το πόσο μακριά μπορεί να πάει ένα FCEV χρησιμοποιώντας το. Παράλληλα μπορεί να χρησιμεύσει και ως πηγή ενέργειας για διάφορες συσκευές, όπως κουζίνες κλπ.
Η ιδέα της Toyota είναι παρόμοια με αυτή των αποσπώμενων μπαταριών, που διαθέτουν κάποια μικρά αμιγώς ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Ορισμένα microcars δίνουν τη δυνατότητα αντικατάστασης της μπαταρίας σε συγκεκριμένα service points, αντί να αφήνεις ώρες συνδεδεμένο το όχημα στο φορτιστή. Ο ιαπωνικός κολοσσός πιστεύει ότι η φορητότητα των πηγών ενέργειας θα αποτελέσει το μεγάλο βήμα, προς την εξάπλωση των εναλλακτικών μετακινήσεων και τη μεγιστοποίηση της εργονομίας τους, προκειμένου να θυμίζουν -όσο γίνεται- σε χρήση τους παραδοσιακούς κινητήρες εσωτερικής καύσης.
