Τα καινούργια αυτοκίνητα, τα περισσότερα εξ αυτών δηλαδή, περνούν «αέρα» το τεστ αποφυγής ταράνδου. Μπορεί πολλά να μην πιάνουν υψηλές ταχύτητες, αλλά η πλειοψηφία καταφέρνει να μένει μακριά από τους κώνους με αρκετά χιλιόμετρα. Εν πολλοίς, λόγω ηλεκτρονικών. Το περιβόητο ESP (Electronic Stability Program) συγκεκριμένα, που έχει πάμπολλες ονομασίες αλλά μία λειτουργία: να κοντρολάρει το αμάξι όταν φτάσει ή υπερβεί τα όρια της πρόσφυσης. Πριν 30-35 χρόνια, όμως, τέτοια πράγματα δεν υπήρχαν. Σε ένα αυτοκίνητο σαν το Nissan Sunny, ας πούμε.
Αγαπημένη επιλογή των Ελλήνων, λόγω και εντοπιότητας, καθότι πρόκειται για το τελευταίο μοντέλο που βγήκε από την ιστορική μονάδα της ΤΕΟΚΑΡ, στο Βόλο. Ακόμα σήμερα κυκλοφορούν αρκετά στους δρόμους, κυρίως μεταγενέστερα N14, με πολλά να μην έχουν καν υδραυλικό τιμόνι και ABS. Για ESP βέβαια, ούτε λόγος. Πώς αντιμετωπίζει μια τέτοια κατασκευή, λοιπόν, την απότομη αλλαγή λωρίδας; Το km77.com πήρε ένα πεντάθυρο Sunny, στην έκδοση GTi κιόλας και μάλιστα βελτιωμένο, για να δει τί κάνει σε καταστάσεις που απαιτούν γρήγορους ελιγμούς. Πέρα από τα «αγωνιάρικα» χρώματα έμπνευσης Rothmans, το συγκεκριμένο Nissan φοράει χαμηλότερη και σφιχτότερη ανάρτηση, μαζί με μια τετράδα 16άρες OZ σε λάστιχα 205/45. Σημερινά και σχεδόν καινούργια λάστιχα (Yokohama Advan Fleva), όπως και αμορτισέρ-ελατήρια.
Σίγουρα, δηλαδή, περιμένεις ότι θα στρίβει καλύτερα από ένα ανέγγιχτο Sunny 33ετίας. Περιμένεις επίσης πως θα δυσκολέψει πολύ περισσότερο τον οδηγό του, σε σχέση με ένα Qashqai. Ο λόγος; Αφενός το βαρύ τιμόνι (εδώ υπάρχει υδραυλικό, αλλά και πάλι καμία σχέση με τα ηλεκτρικά του σήμερα), αφετέρου η παντελής έλλειψη ηλεκτρονικών. Εδώ δεν υπάρχει σύστημα να πιάνει τα φρένα άμα πάει να φύγει. Αν χαθεί ο έλεγχος, τα πάντα εξαρτώνται από τα χέρια του ανθρώπου στα πηδάλια. Έπειτα από διάφορες αλλαγές στο σετάρισμα της ανάρτησης, τις πιέσεις των ελαστικών, πολλές προσπάθειες και ακόμα περισσότερους «ιπτάμενους» κώνους, τα μετρητικά όργανα κατάφεραν να σημειώσουν ως καλύτερη επίδοση τα 67 χλμ./ώρα.
