Μπορεί οι Lamborghini να έχουν φτάσει σε σημείο να κάνουν ρεκόρ στο Nurburgring και να είναι ταχύτερες, πιο αποτελεσματικές, ακόμα και φιλικές στην οδήγηση -τηρουμένων των αναλογιών- από ποτέ, όμως ο ορισμός του «Ταύρου» είναι ένας: η Diablo!
Η τελευταία μπρουτάλ Lambo και ένας εκ των τελευταίων, αναλογικών «Μοϊκανών» στην κατηγορία των supercars, που απαιτούσε χέρια και «καρύδια» για να πάει γρήγορα. Μια κατασκευή που δεν έδινε σημασία σε όρους όπως ευχρηστία και καθημερινή οδήγηση, απαιτώντας συμβιβασμούς σε όλους τους τομείς προκειμένου να συμβιώσεις μαζί της. Σε όλους πλην ενός, φυσικά: της οδηγικής απόλαυσης (και τρομάρας). Το facelift του 1999 έκανε κάπως πιο «ανθρώπινη» τη συμπεριφορά της Diablo, ιδίως στην τετρακίνητη VT. Από το 1990 μέχρι τότε όμως, ο «Διάβολος» έσπερνε το φόβο.
Μια από τις πιο κολασμένες μορφές του, ήταν η Super Veloce. Λανσαρίστηκε το 1995, με τα χαρακτηριστικά αυτοκόλλητα «SV» στο πλάι και τον ατμοσφαιρικό ω12 των 5.7 λίτρων να αποδίδει 517 ίππους στις 7.100 σ.α.λ. και 580 Nm στις 5.900 σ.α.λ. Το γεγονός ότι έφερε 5άρι χειροκίνητο κιβώτιο δεν την αποθάρρυνε από το να επιταχύνει στα πρώτα 100 χλμ./ώρα εντός 3,8 δλ. και να ξεπερνά τα 320 χλμ./ώρα – επιδόσεις που σήμερα μπορεί να τις συναντάμε σε Alfa Romeo Giulia, αλλά για μέσα 90’s ‘αποτελούσαν είδηση.
Πόση από αυτή τη ρώμη διατηρεί η Diablo, όμως; Μόνο το δυναμόμετρο μπορεί να δώσει εμπεριστατωμένες απαντήσεις, εξ ου και η επίσκεψη της γαλάζιας SV στα ράουλα. Καταρχάς, μόνο το στροφάρισμα του 5.7 V12 ως τις 7.500 σ.α.λ. δείχνει υγεία πριν καν εμφανιστούν ενδείξεις στις οθόνες. Όταν αυτό συμβεί, βλέπουμε 492 άλογα και 581 Nm στο στρόφαλο. Τιμές εξαιρετικές και πολύ κοντά στα επίσημα εργοστασιακά νούμερα, παρότι η Diablo μετράει 26 χρόνια και κοντά 37.000 χλμ. στο οδόμετρο.
