Η παρουσίαση του νέου Fiat Grande Panda έφερε νέα, ηλεκτρικά ήθη και έθιμα για το ιταλικό μικρό – το οποίο πλέον δεν είναι και τόσο μικρό, καθώς το μήκος του αγγίζει τα 4 μέτρα. Ο περισσότερος κόσμος μπορεί να νομίζει πως EV Panda κάνει τώρα την πρώτη του εμφάνιση, αλλά η πραγματικότητα είναι πως κάτι ανάλογο είχε παρουσιαστεί 34 ολόκληρα χρόνια πριν!
Το 1990, οι Ιταλοί πήραν τη -γενναία, για τα εμπορικά δεδομένα της εποχής- απόφαση να εξελίξουν, λανσάρουν και εν τέλει βγάλουν στην αγορά, το Panda Elettra. Μια αμιγώς ηλεκτρική εκδοχή της πρώτης γενιάς Panda, σε μια περίοδο που με το ζόρι έβρισκες ντίζελ κινητήρες στα μικρά αυτοκίνητα. Στα πόλης, δε, όπως το Panda, μόνο βενζινοκινητήρες μικρής χωρητικότητας. Το Τορίνο, ωστόσο, θέλησε να καινοτομήσει, τοποθετώντας ηλεκτροκινητήρα και μπαταρία στο πιο οικονομικό του μοντέλο. Μια πανάκριβη επιλογή, η οποία θα δούμε ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να μην ξαναεμφανιστεί ηλεκτρικό Panda για σχεδόν 4 δεκαετίες.
Το Panda Elettra ξεχώριζε εμφανισιακά χάρη στην κλειστή μάσκα, η οποία έκρυβε τη θύρα φόρτισης, και τα αυτοκόλλητα στο πλάι. Κατά τα λοιπά, η εικόνα ήταν πανομοιότυπη με του κανονικού Panda – ακόμα και η τάπα για το ρεζερβουάρ, πίσω δεξιά, είχε ξεμείνει! Εντελώς διαφορετική η κατάσταση στο εσωτερικό, όπου δεν υπήρχαν πίσω καθίσματα. Η μπαταρία ψευδαργύρου σιδήρου φωσφορικού άλατος ήταν παλαιάς τεχνολογίας ακόμα και για αρχές 90’s, ωστόσο η συγκεκριμένη τεχνοτροπία επιλέχθηκε έναντι του νικελίου-καδμίου (τότε δεν υπήρχαν ιόντων-λιθίου) για λόγους κόστους. Άλλο που δεν «βγήκε», περισσότερα επ’ αυτού σε λίγο. Προς το παρόν μένουμε στο τεράστιο μέγεθος της συστοιχίας, που ήθελε το μισό αυτοκίνητο (πίσω καθίσματα και πορτμπαγκάζ) για να χωρέσει.
Όλο αυτό το μπούγιο τροφοδοτούσε με ενέργεια ένα ηλεκτρικό μοτέρ μπροστά, κάτω από το καπό, απόδοσης μόλις 19 ίππων, ο οποίος συνδυαζόταν κανονικά με το κιβώτιο και το συμπλέκτη του βενζινοκίνητου μοντέλου. Η χαμηλή ισχύς, σε συνδυασμό με το δραματικά αυξημένο βάρος (+450 κιλά σε σχέση με το Panda, 1.150 στο σύνολο), είχε ως αποτέλεσμα μια τελική 65 χλμ./ώρα και αυτονομία που μετά βίας έφτανε τα 100 χλμ. (με ταχύτητα μάξιμουμ 50 χλμ./ώρα). Ανάκτηση ενέργειας επίσης δεν υπήρχε, οπότε δεν κέρδιζες κάτι οδηγώντας στην πόλη. Αντίθετα έχανες, λόγω του δυνατού πατήματος στο γκάζι που χρειαζόταν για να κινεί το βαρύ όχημα στα «σταμάτα-ξεκίνα», κατεβάζοντας την αυτονομία στα 70 χλμ.
Η φόρτιση αποτελούσε ένα ακόμα ζήτημα, όχι τόσο λόγω χρόνου όσο δικτύου. Το Panda Elettra ήθελε κάτι παραπάνω από 7 ώρες για να φορτίσει πλήρως, αλλά πολλές φορές έριχνε το γενικό του κτηρίου που συνδεόταν! Κάτι που επιβράδυνε σημαντικά τη διαδικασία, φτάνοντας σε σημείο να αναφέρονται χρόνοι μέχρι 20 ώρες. Συνεπώς όποιος αγόραζε το Panda Elettra, οδηγούσε το πολύ μέχρι 100 χλμ. και μετά κινδύνευε να ψάχνει για ηλεκτρολόγο. Φυσικά, όλα τα ανωτέρω ίσχυαν αν ο ενδιαφερόμενος έδινε ένα αντίτιμο, που έφτανε στο τριπλάσιο του Panda 1.1. To ηλεκτρικό Panda ξεκινούσε από τα 25,6 εκατομμύρια ιταλικές λίρες, ισοδυναμώντας σε σημερινά χρήματα (με τους πληθωρισμούς και τις απαραίτητες προσαρμογές) σε περίπου 23-25.000 ευρώ.
Απολύτως αναμενόμενα, άσχετα που η Fiat ήλπιζε στο αντίθετο, σχεδόν κανένας δεν επισκέφθηκε αντιπροσωπεία για το Panda Elettra, ούτε μετά τις αναβαθμίσεις του 1992 που του έδωσαν 5 άλογα και χλμ./ώρα παραπάνω (24 ίπποι, 70 χλμ./ώρα) . Το πείραμα ναι μεν απέτυχε, ωστόσο αποτέλεσε ένα είδος καλειδοσκοπίου τόσο προς το μέλλον, όσο και προς την εναλλακτική μορφή μετακίνησης που αυτό εν τέλει παίρνει.
