Οι Ferrari και γενικότερα κατασκευές τέτοιου επιπέδου, θέλουν χέρια. Γνωστή και αναντίρρητη συνθήκη, που παίρνει επιτακτική μορφή κατεπείγοντος στα αυτοκίνητα περασμένων δεκαετιών. Τότε που δεν υπήρχαν ούτε ηλεκτρονικά, ούτε λογισμικά, ούτε προγράμματα λειτουργίας. Τότε, δηλαδή, που δημιουργίες σαν την F40 τιμωρούσαν από το πουθενά.
Οι 478 ίπποι και τα 577 Nm του 2.9 V8 twinturbo δεν έχουν παρά μόνο το σασί, την ανάρτηση, τα λάστιχα και τις ικανότητες του οδηγούν να τα χαλιναγωγούν. Εκτός από την αντικειμενική δυσκολία στην οδήγηση ενός κεντρομήχανου, πισωκίνητου supercar 1.250 κιλών και σχεδόν 500 ίππων, τα αυτοκίνητα των 80’s (και αρκετά των 90’s) απαιτούσαν προσαρμογή και στα αλλόκοτα χαρακτηριστικά απόδοσης. Το lag στις τουρμπίνες ήταν καθημερινό φαινόμενο, όπως και οι βίαιες παροχές ισχύος όταν τελικά σπουλάριζαν οι φτερωτές, αιφνιδιάζοντας τους οδηγούς ή αφήνοντάς τους ξεκρέμαστους μέσα στη στροφή, όταν έπεφταν οι στροφές κάτω από ένα όριο.
Συμπεριφορές που αμφότερες μπορούσαν να οδηγήσουν σε δύσκολες στιγμές. Μια από αυτές έλαβε χώρα στο Μονακό, με αυτοκίνητο που ανήκει σε πιλότο της Formula 1 κιόλας! Η F40 που βλέπουμε, αποτελεί μέρος του γκαράζ του Lando Norris. Του ανθρώπου, δηλαδή, ο οποίος μέχρι ενός σημείου, διεκδίκησε το περσινό (φετινό βασικά, δεν έχει ξεκινήσει η καινούργια σεζόν) πρωτάθλημα και έπαιξε τεράστιο ρόλο (μαζί με τον Oscar Piastri) στην επιστροφή της McLaren στην κορυφή των Κατασκευαστών, έπειτα από 26 χρόνια. Πώς κατέληξε στις μπαριέρες άνθρωπος που ήρθε δεύτερος στην κορυφαία μορφή μηχανοκίνητου αθλητισμού; Απλούστατα, δεν βρισκόταν ο ίδιος πίσω από το τιμόνι.
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, μετά το «μπαμ» κατέβηκε από τη θέση του οδηγού ένας άγνωστος άνδρας, πιθανότατα φίλος του Norris. Ο Άγγλος έμαθε με τον ακριβότερο τρόπο το «αυτοκίνητο (και κάτι άλλο) δεν δανείζουμε», καθώς ο φίλος του έχασε την F40 στην ευθεία. Ευτυχώς με λίγα χιλιόμετρα, περιορίζοντας την έκταση των ζημιών.
