Όταν θέλουμε καλύτερες επιδόσεις από το αυτοκίνητό μας, η πρώτη και αυτονόητη λύση είναι μια: περισσότερα άλογα. Φίλτρα, προγράμματα, εξατμίσεις, εκκεντροφόροι, τουρμπίνες, όλα μπαίνουν στις σκέψεις του οδηγού – και όλα κοστίζουν, συν το ρίσκο της επιπλέον φθοράς στον κινητήρα. Υπάρχει τρόπος να πάρουμε περισσότερο γκάζι δίχως να πειράξουμε το μοτέρ; Αν υπάρχει λέει…
Είναι γεγονός πως τα αυτοκίνητα όταν κυλούν από την γραμμή παραγωγής είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να απευθύνονται στους πολλούς και να καλύπτουν όσο το δυνατόν περισσότερες ανάγκες. Ακόμη και ειδικά, σπορ μοντέλα δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα. Μετά από κάποιο διάστημα συμβίωσης μαζί τους, όμως, ο εκάστοτε ιδιοκτήτης επιθυμεί αλλαγές είτε γιατί έχει βαρεθεί το αυτοκίνητό του, είτε απλώς γιατί θέλει να το βελτιώσει και να το φέρει πιο κοντά στις δικές του απαιτήσεις και ανάγκες. Μια σχετικά εύκολη μετατροπή, λοιπόν, που μπορεί να γίνει και δεν κοστίζει μια περιουσία, ενώ παράλληλα δεν επιβαρύνει το μοτέρ, είναι να αλλάξουμε την τελική σχέση μετάδοσης. Ουσιαστικά μιλάμε για το γρανάζι το οποίο μεταφέρει τη δύναμη στο διαφορικό. Όσο πιο «κοντή» είναι η τελική σχέση μετάδοσης τόσο καλύτερη η επιτάχυνση. Όσο πιο «μακριά» τόσο λιγότερο νεύρο έχει το αυτοκίνητο, αλλά και υψηλότερη τελική ταχύτητα.
Φυσικά μια τέτοια αλλαγή έχει άμεσες συνέπειες και… παράπλευρες απώλειες, αφού για μερικά δέκατα (δύσκολο να φτάσουμε σε δευτερόλεπτο/τα) κερδισμένα στο 0-100 χλμ./ώρα και για περισσότερο μπρίο στην επιτάχυνση, θα πρέπει να ζούμε με έξτρα βαβούρα και φυσικά κατανάλωση στον αυτοκινητόδρομο λόγω υψηλότερου στροφαρίσματος, για μια δεδομένη ταχύτητα (πχ. αν είχαμε 2.500 σ.α.λ. για 130 χλμ./ώρα με 5η, θα πάμε εύκολα πάνω από τις 3.000-3.500 σ.α.λ.). Από τη στιγμή που ζητούμενο είναι οι επιδόσεις, όμως, κάποιες θυσίες είναι απαραίτητο να γίνουν. Τα εξηγεί ωραία και ο Jason Fenske του Engineering Explained
Ο έτερος σχετικά εύκολος τρόπος βελτίωσης του αυτοκινήτου, αφορά τη μείωση του βάρους. Εδώ είναι ακόμα πιο απλά τα πράγματα. Ούτε ασχολούμαστε με κιβώτιο, ούτε τίποτα. Απλά αρχίζουμε να «πετάμε» πράγματα από το εσωτερικό: πίσω καθίσματα, εταζέρα, ηχομονωτικά κλπ. Ό,τι γλιτώσουμε στη ζυγαριά, καθόλα ευπρόσδεκτο. Από την άλλη βέβαια, το αμάξι χάνει τεράστιο ποσοστό από τη χρηστικότητά του. Στην προκειμένη έχεις και τον αυξημένο θόρυβο που παίρνεις με το κοντό γρανάζωμα, και δεν μπορείς να βάλεις κόσμο πίσω, και δεν υπάρχει νορμάλ χώρος για αποσκευές (γιατί συνήθως φεύγει και η επένδυση από το δάπεδο του πορτμπαγκάζ, μαζί με την εταζέρα). Η ταλαιπωρία αυξάνεται εκθετικά όσο αφαιρείς επενδύσεις, αν φτάσουμε σε hardcore επίπεδα και αφήσουμε το χώρο πίσω από οδηγό-συνοδηγό μόνο με τη λαμαρίνα. Αλλά μπρος στα γκαζιάρικα κάλλη, τί είναι λίγος πόνος στα αυτιά και μηδαμινές θέσεις για μπαγκάζια;
