Το μοναδικό σημείο επαφής του αυτοκινήτου με το οδόστρωμα και θεμέλιος λίθος της οδικής συμπεριφοράς αυτού, αλλά και της οδικής ασφάλειας γενικότερα, έχει αλλάξει δραματικά σε σχέση με τα βρεφικά βήματα της αυτοκίνησης. Τα πρώτα λάστιχα δεν ήταν καν λάστιχα, αλλά δερμάτινα λουριά (από το ίδιο υλικό που έφτιαχναν τις ακριβές σέλες) ή μεταλλικές φλούδες που τύλιγαν τους ξύλινους τροχούς στις άμαξες που έσερναν άλογα.
Στη συνέχεια ήρθε η αυτοκινούμενη άμαξα και σιγά-σιγά άρχισε να χρησιμοποιείται το καουτσούκ, ενώ μετά από λίγο καιρό προστέθηκαν οι σαμπρέλες, δημιουργώντας τον προπομπό των σημερινών ελαστικών. Όμως ο «μαύρος χρυσός» της αυτοκινητοβιομηχανίας (μαζί με το πετρέλαιο), δεν είχε πάντοτε αυτή την απόχρωση. Τα προαναφερθέντα λουριά έπαιρναν όποιο χρώμα τους έδινε ο κατασκευαστής τους. Αναλόγως το βερνίκι, υπήρχαν καφέ, μαύρα, λευκά, βυσσινί. Φυσικά ούτε για λόγος για πρόσφυση και απόσβεση ανωμαλιών. Αλλά, είπαμε. Λάστιχα δεν ήταν.
Δείτε ακόμα: Ξέρεις να διαβάζεις τη διαγράμμιση των δρόμων; (+video)
Το Ford Model T ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που απολάμβανε το προνόμιο του καουτσούκ, μαζί με το χαρακτηριστικό του χρώμα. Τα πρώτα λάστιχα, λοιπόν, είχαν μια ανοιχτόχρωμη μπεζ απόχρωση, την οποία καταχρηστικά θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε λευκή. Η άνοδος της ταχύτητας και των χιλιομέτρων που διένυαν τα αυτοκίνητα, εκτόξευσαν τα φορτία που ασκούνταν στα ελαστικά με αποτέλεσμα τα κλαταρίσματα και σκισίματα να βρίσκονται σε καθημερινή βάση στο πρόγραμμα των οδηγών. Οι κατασκευαστές, με πρωτοπόρο την BF Goodrich, συνειδητοποίησαν πως τα ελαστικά χρειάζονταν ριζικό ανασχεδιασμό προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις ολοένα αυξανόμενα απαιτήσεις. Και η λύση είχε την μορφή του οξειδίου του μαγνησίου. Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα…
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος! Η ζήτηση για πυρομαχικά απασχολούσε ολοκληρωτικά την βιομηχανία, με το εν λόγω υλικό να είναι εκ των βασικών συστατικών στην κατασκευή βλημάτων. Κάτι που σημαίνει ότι -πολύ απλά- δεν περίσσευε για να μπει στα ελαστικά. Οπότε οι ελαστικοβιομηχανίες στράφηκαν σε μια πατέντα που είχαν κατοχυρώσει από τα μέσα της δεκαετίας του 1830 οι Thomas Hancock και Charles Goodyear: το πυρίτιο. Τότε, βέβαια, ουδείς ασχολήθηκε με την θέληση των δυο αντρών να προσθέσουν το συγκεκριμένο συστατικό για να αλλάξει το χρώμα των ελαστικών, καθότι η συνηθισμένη απόχρωση… λέρωνε εύκολα!
Hancock και Goodyear πειραματιζόντουσαν με υλικά που θα μπορούσαν να προσθέσουν, ώστε να σκουρήνει η όψη των ελαστικών. Έπρεπε να φτάσουμε στο 1912 για να ανακαλυφθεί η ευεργετική επίδραση του πυριτίου στην σύσταση, την αντοχή και την μακροβιότητα της δομής των ελαστικών, από τον Άγγλο χημικό S.C. Mote που εργαζόταν στην India Rubber. Τα δικαιώματα της ευρεσιτεχνίας αγοράστηκαν από την αμερικανική Diamond Rubber Co., η οποία με την σειρά της εξαγοράστηκε από την BF Goodrich.
Διαβάστε επίσης: Tι γίνεται όταν «καρφώνεις» 1η στα 90 χλμ./ώρα; (+video)
Κάπως έτσι, ένα υλικό που εισήχθη στα ελαστικά για να βελτιώσει το οπτικό τους αποτέλεσμα, έφτασε να τα κάνει ανθεκτικότερα, αποτελεσματικότερα και να αλλάξει τον ρου ολόκληρης της αυτοκινητοβιομηχανίας. Είναι χαρακτηριστικό πως, σύμφωνα με τον βραβευμένο χημικό μηχανικό Jack Koenig, αν τα ελαστικά προ πυριτίου δεν άντεχαν παραπάνω από 8.000 χιλιόμετρα. Σήμερα το μέσο ελαστικό διανύει περίπου 20-25.000 χιλιόμετρα ετησίως και μπορεί να αντέξει -ανάλογα την χρήση- 3, 4 ακόμα και περισσότερα χρόνια.
Με δυο λόγια από αυτό
φτάσαμε σε αυτό
