Ένα από τα πιο χρήσιμα gadgets στον ορυμαγδό που κατακλύζει τα σύγχρονα αυτοκίνητα, είναι αναμφίβολα η κάμερα οπισθοπορείας. Ένα εξοπλιστικό στοιχείο-βάλσαμο, που κάνει το παρκάρισμα «παιχνιδάκι»ακόμα και στα πιο ογκώδη οχήματα. Κάτι, βέβαια, που εν πολλοίς έχει γίνει υποχρεωτικό/αναγκαστικό, καθώς πολλά καινούργια αυτοκίνητα συνδυάζουν μεγάλες διαστάσεις με ελάχιστη ορατότητα προς τα πίσω (και τα πλάγια). Πλέον δεν χρειάζεται να υπολογίζεις αποστάσεις ή να σπας το σβέρκο σου, γυρνώντας ολόκληρος προς τα πίσω. Βάζεις όπισθεν, κοιτάς την κάμερα στο ταμπλό -που πολλές φορές σε καθοδηγεί κιόλας- και παρκάρεις, εύκολα ακόμα και στον πόντο. Διαδικασία, ωστόσο, που οι Ιάπωνες απολάμβαναν από τη δεκαετία του 90!
Σε μια εποχή όπου μέχρι και τα ηλεκτρικά παράθυρα ήταν πολυτέλεια, εννοείται δεν υπήρχε ούτε υποψία για αισθητήρες παρκαρίσματος ή κάμερες οπισθοπορείας. Τότε οι αυτοκινητοβιομηχανίες έψαχναν την αναβάθμιση από το μονοκάναλο ABS, που επίσης ήταν έξτρα στη συντριπτική πλειοψηφία των μοντέλων. Ποιες οθόνες και ποιες κάμερες; Οι προκλήσεις στο παρκάρισμα, όμως, υπήρχαν από τότε. Όχι στην ίδια κλίμακα με σήμερα, καθότι τότε τα αυτοκίνητα ήταν σαφώς πιο μαζεμένα σε μέγεθος και απλά σε σχήμα, αλλά ο οδηγός δεν είχε βοηθήματα. Τέτοιο, τρόπον τινά, ήταν οι άβαφοι προφυλακτήρες, που δεν σε ένοιαζε αν ακούμπαγες κάπου. «Φιλάκι εμπρός- φιλάκι πίσω» και έμπαινες, δίχως φυσικά να είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος στάθμευσης. Αλλά τι να έκανες, όταν έπρεπε να χωρέσεις «just» σε θέση; Όσο μεγαλύτερο το όχημα, τόσο πιο δύσκολα. Κι όσο πιο μακριά από τον οδηγό το πίσω μέρος.
Τη λύση σε αυτό είχαν βρει οι Ιάπωνες, με τον προπομπό της κάμερας οπισθοπορείας. Τον συγκεκριμένο ρόλο έπαιζε ένας επιπλέον εξωτερικός καθρέπτης, που τοποθετούνταν στην άκρη του πίσω μέρους της οροφής, διαγώνια με τη θέση του οδηγού (πίσω δεξιά στα αριστεροτίμονα, πίσω αριστερά στα δεξιοτίμονα, ή όπου βόλευε τον οδηγό) και «έβλεπε» το σημείο. Όταν ο οδηγός ήθελε να παρκάρει, έστριβε ολόκληρος προς τα πίσω (όπως μάς έδειχναν στις σχολές οδήγησης) και κοίταζε τον εξωτερικό καθρέπτη, παίρνοντας ακριβώς την εικόνα του διαθέσιμου χώρου πίσω από το αυτοκίνητο.
Ως αποτέλεσμα, μπορούσες να παρκάρεις στον πόντο από SUV (που τότε είχαν και τη ρεζέρβα στην πόρτα, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο τον υπολογισμό του χώρου και την ορατότητα) μέχρι βανάκι! Πολλές «κλούβες» στην Ιαπωνία, γενικότερα την Ασία, αλλά και την Αμερική, έφεραν το ιδιαίτερο αυτό εξοπλιστικό στοιχείο, το οποίο ωστόσο -για ευνόητους λόγους- δεν μπορούσε να τοποθετηθεί σε σεντάν. Μεγάλο κρίμα, καθώς ο έξτρα αθέατος όγκος στα τετράθυρα σε ανάγκαζε να παρκάρεις κυριολεκτικά με την αίσθηση.
