Λίγο μετά την ανατολή και λίγο πριν τη δύση, ο ήλιος έρχεται κατευθείαν μέσα στα μάτια μας όταν οδηγούμε. Ειδικά σε ανωφέρειες, όπου στο τέλος τους ξαφνικά δεχόμαστε μια εκτυφλωτική δέσμη φωτός «κατακέφαλα», ο κίνδυνος που δημιουργείται είναι μεγάλος.
Η οδήγηση σε τέτοιες συνθήκες κρύβει από τις πιο ύπουλες παγίδες, κυρίως λόγω αιφνιδιασμού. Η ορατότητα μειώνεται σε μηδενικό βαθμό εντός κλασμάτων δευτερολέπτου, κάτι που πέρα από τα προφανή προβλήματα, μπορεί να προκαλέσει απότομες κινήσεις πανικού στο τιμόνι. Φυσικά, υπάρχουν λύσεις για να αντιμετωπίσουμε τον ήλιο. Οι αποτελεσματικότερες όλων, ωστόσο, είναι οι προνοητικότητα και προετοιμασία. Στο πλαίσιο αυτών των δυο αρετών, συγκαταλέγεται ένα καλό ζευγάρι γυαλιών ηλίου. Ακόμα καλύτερα, ένα εφεδρικό που θα έχουμε πάντα στο αυτοκίνητο, μακριά από το φόβο του να τα ξεχάσουμε στο σπίτι.
Η μείωση της ταχύτητας είναι επιτακτική. Η οδήγηση με τον ήλιο κόντρα δεν διαφέρει από αυτή σε ομίχλη ή εν μέσω καταιγίδας. Η ελαχιστοποίηση της ορατότητας αποτελεί κοινό παρονομαστή, επιβάλλοντας παρόμοια αντιμετώπιση. Αφήνουμε επίσης μεγαλύτερη απόσταση από το προπορευόμενο όχημα, ώστε να έχουμε χρόνο να αντιδράσουμε. Αν πια ο ήλιος είναι τόσο ενοχλητικός που δεν βλέπουμε καθόλου, κάνουμε στην άκρη και σταματάμε σε ασφαλές πάντα μέρος και όχι πάνω στο δρόμο.
Χρησιμοποιούμε τα σκιάδια. Για αυτό βρίσκονται στο αυτοκίνητο, ενώ μπορούμε να τα βάλουμε και στο πλάι, ώστε να μην μας ενοχλεί ο ήλιος από το «νεκρό» σημείο των γυαλιών.
Δεν αφήνουμε αντικείμενα πάνω στο ταμπλό. Οτιδήποτε υπάρχει στην κορυφή του, δημιουργεί αντανακλάσεις στο παρμπρίζ. Ακόμα και εκτυφλωτικός να μην είναι ο ήλιος, θα προκαλέσουν προβλήματα οι οπτασίες στο εσωτερικό του τζαμιού.
Διατηρούμε καθαρό το παρμπρίζ, μέσα – έξω. Σε όσα διαβάσατε μέχρι τώρα, προσθέστε μυγάκια ή βρώμα και υποπολλαπλασιάστε τη διαθέσιμη ορατότητα. Όπως με τα αντικείμενα στο ταμπλό, ακόμα και χαμηλότερης έντασης φωτεινότητα κουράζει έντονα τα μάτια και μπορεί να δημιουργήσει μπελάδες.
Κοιτάμε το οδόστρωμα. Από τη στιγμή που ο ήλιος έρχεται «καρφί» στα μάτια, απλά αποστρέφουμε το βλέμμα μας από αυτόν. Η διαγράμμιση επίσης βοηθά (όπου υπάρχει, για ελληνικούς δρόμους μιλάμε), ενώ η αντηλιά από την άσφαλτο σίγουρα υπάρχει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με τις ηλιακές ακτίνες κατάμουτρα.
Κανονικά, πρέπει να έχουμε και τα δυο χέρια στο τιμόνι. Αν φτάσουμε στο «αμήν» όμως και δεν μπορούμε να σταματήσουμε, αναγκαστικά μιμούμαστε τον Ari Vatanen στο ιστορικό στιγμιότυπο από το Pikes Peak του 1988.
Τα φιμέ τζάμια είναι μια λύση, αλλά αφενός θα πρέπει να βρίσκονται εντός νόμιμων ορίων, αφετέρου στα καινούργια αυτοκίνητα απαγορεύεται ρητά η τοποθέτηση μεμβράνης στο παρμπρίζ.
