Συνήθως, οι αγώνες επιτάχυνσης διεξάγονται ανάμεσα σε ταχύτατους αντιπάλους, που είναι supercars ή τουλάχιστον αρκετά γρήγορα αυτοκίνητα. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτά που λαμβάνουν μέρος, έχουν κατασκευαστεί για άλλους σκοπούς. Προορίζονται για την αστική μετακίνηση, είναι αμιγώς ηλεκτρικά και η ταχύτητα δεν είναι το… φόρτε τους. Οι πρωταγωνιστές είναι ένα Mahindra e2o, το οποίο εφοδιάζεται με μια μπαταρία 15,5 kWh και με ένα ηλεκτρικό μοτέρ 42 ίππων. Η αυτονομία του ανέρχεται σε 120 χιλιόμετρα και η τελική του ταχύτητα σε 101 χλμ./ώρα.
Ο δεύτερος ανταγωνιστής είναι ένα Citroen Ami, με μπαταρία 5,5 kWh, έχει αυτονομία 75 χιλιόμετρα, τελική ταχύτητα 45 χλμ./ώρα και ισχύ 8 ίππους. Όσον αφορά στο πιο παλιό όχημα από αυτά, είναι ένα Sinclair C5, που λανσαρίστηκε τη δεκαετία του ’80. Παρέχει αυτονομία 32 χιλιόμετρα, ζυγίζει 45 κιλά – λιγότερο κι από τον επιβάτη – με την ισχύ να ανέρχεται μόλις σε 0,3 ίππους. Η κίνηση μεταδίδεται μόνο στον πίσω αριστερό τροχό από τους τρεις που διαθέτει και χρειάζεται και πετάλια.
Στον πρώτο αγώνα, η πλάστιγγα έγειρε στο μέρος του Mahindra e2o, που μπορεί να έχασε λίγο στην εκκίνηση από το Citroen, αλλά στη συνέχεια κέρδισε άνετα. Ο δεύτερος αγώνας από εκεί και πέρα, ήταν λίγο διαφορετικός. Το Mahindra θα έφτανε στον τερματισμό, μετά θα επέστρεφε στην εκκίνηση και μετά θα όδευε ξανά προς τον τερματισμό. Εκεί, δόθηκε μεγάλη μάχη με το Sinclair, που έφτανε για πρώτη και μοναδική φορά στο finish, καταφέρνοντας τελικά να κερδίσει με διαφορά στήθους.
