Τα hot hatches έχουν φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα ικανοτήτων και επιδόσεων τη σήμερον ημέρα, όμως από γεννησιμιού τους προκαλούσαν αίσθηση με το γκάζι τους. Αυτός ήταν και ο σκοπός της δημιουργίας τους, εξάλλου. Η προσφορά ταχύτητας και συγκινήσεων σε καθημερινή εκτέλεση. Το Fiat Uno Turbo i.e. μπορεί να μας πει πολλά επί του θέματος.
Δείτε ακόμα: Το Toyota GR Yaris εν δράσει (+video)
Για λίγους μήνες, δεν αποτέλεσε το πρώτο υπερτροφοδοτούμενο αυτοκίνητο της κατηγορίας. Παρουσιάστηκε τον Απρίλιο του 1985, 2 μήνες μετά το Renault 5 GT. Τυπικά, οι Γάλλοι λάνσαραν το σαλίγκαρο στα χάτσμπακ από το 1980 και το 5 Turbo, όμως εκείνο το αυτοκίνητο ελάχιστη σχέση είχε με τα κανονικά 5άρια, καθώς αποτελούσε την κεντρομήχανη και πισωκίνητη homologation του αγωνιστικού Group B. Εμφανισιακά, η Turbo έκδοση του «Ευρωπαϊκού Αυτοκινήτου της Χρονιάς» για το ‘83 είχε την κλασική αθλητική φορεσιά της εποχής: ζάντες αλουμινίου, άβαφους σπορ προφυλακτήρες με προβολείς ομίχλης, πλαϊνές ποδιές και πλαστικά προστατευτικά στα φτερά, χρωμιωμένη απόληξη της εξάτμισης και αυτοκόλλητα στο κάτω μέρος των θυρών, με το όνομα του μοντέλου.
Δείτε ακόμα: Subaru Impreza WRC έγινε αυτοκίνητο δρόμου! (+video)
Δείτε ακόμα: Fiat Uno 600 ίππων «γαζώνει» στις 9.000 σ.α.λ.! (+video)
Στο εσωτερικό οι διαφορές ήταν λιγότερο εμφανείς, με την πλέον χαρακτηριστική να είναι το τιμόνι που επίσης ανέγραφε «Uno Turbo i.e.». O πίνακας οργάνων ήταν επίσης διαφορετικός, με την τελική ένδειξη «240» να ψιλιάζει τον οδηγό για το τι μπορούσε να συμβεί, όταν τερμάτιζε τη διαδρομή του δεξιού πεντάλ, ενώ προαιρετικά μπορούσε να τοποθετηθεί το απόλυτο gadget της εποχής: ψηφιακό καντράν.
Κάτω από το καπό του Uno Turbo Iniezione Elettronica, φώλιαζε ένα υπερτροφοδοτούμενο μοτέρ 1.301 κ.εκ. (1.299 αρχικά). Η απόδοση έφτανε τα 105 άλογα στις 5.750 σ.α.λ. και τα 146 Nm ροπής στις 3.200 σ.α.λ., με το «Inezione Elettronica» να αναφέρεται στην ηλεκτρονική ανάφλεξη της Magneti Marelli. Ο ψεκασμός ήταν επίσης ηλεκτρονικός της Bosch και το μοτέρ συνδυαζόταν με 5άρι χειροκίνητο κιβώτιο. Τεχνολογικό και προωθητικό highlight, τα intercooler και ψυγείο λαδιού που προέρχονταν από τη Ferrari! Σε συνδυασμό με το χαμηλό βάρος των 845 κιλών, μετέτρεπαν το ιταλικό μικρό σε «όλμο»! Τα 100 χλμ./ώρα από στάση έρχονταν σε μόλις 9,0 δλ., το 400άρι σε 16,4 δλ., το χιλιόμετρο σε 30,3 δλ. και η τελική έφτανε τα 200 χλμ./ώρα!
Δείτε ακόμα: 0-100 με Datsun 120Y του 1978! (+video)
Επιδόσεις μάλιστα που άγγιξαν τα επίπεδα του πυραυλοκίνητου στην ανανεωμένη εκδοχή του 1990, όπου στο μηχανοστάσιο πήρε θέση ένας 1.400άρης τούρμπο. Ο ίδιος που αργότερα άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη του από τα σπιναρίσματα στο οδόστρωμα, μέσω του Punto GT. Η απόδοση αυξήθηκε στα 118 άλογα στις 6.000 σ.α.λ., με τη ροπή να ξεπερνάει τα 160 Nm (161) στις 3.500 σ.α.λ. To 0-100 χλμ./ώρα έπεσε στα 8,2 δλ., το 400άρι στα 15,9 δλ. και το χιλιόμετρο στην περιοχή των 29 δλ.! Οι εμφανισιακές διαφορές ήταν διάχυτες, με τις νέες ζάντες της Abarth (ουδεμία ανάμειξη με την εξέλιξη του αυτοκινήτου ο Αυστριακός βελτιωτής) και τα φωτιστικά σώματα του ανασχεδιασμένου Uno.
Διαβάστε επίσης: Θυμάστε το Renault Fuego;
Διαβάστε επίσης: Fiat Punto GT: Το «βρωμόγκαζο» της καρδιάς μας!
Το κυριότερο μειονέκτημα του i.e., ήταν η συμπεριφορά του μόλις το τιμόνι άρχιζε να στρίβει. Η πολύ σκληρή ανάρτηση και οι μικροί τροχοί (ούτε στον ύπνο τους δεν θα έβλεπαν τότε, το πού θα έφταναν οι ζάντες μετά από 30 χρόνια) των 13 ιντσών, με τα στενά ελαστικά 175/60 δεν βοηθούσαν καθόλου το έργο του συστήματος διεύθυνσης – ούτε του οδηγού. Η υποστροφή και το torque steer ήταν στην ημερήσια διάταξη, μετατρέποντας το Uno Turbo σε ιδανική βάση για dragster. Κάτι, ωστόσο, που δεν αναιρεί το γεγονός πως οι Ιταλοί ήταν από τους πρώτους που έφεραν τον αέρα αλλαγής -και υπερπλήρωσης- στην κατηγορία, θέτοντας τις βάσεις για το σήμερα.
Δείτε ακόμα: Tesla Model X με 600.000 χλμ. δεν έχει κάνει κιχ!
