Τα ταμπούρα πλέον απαντώνται μόνο σε μοντέλα μικρών κατηγοριών και χαμηλής τιμής, παρόλο που υπάρχουν ηλεκτρικές εξαιρέσεις 2 τόνων και 204 ίππων. Εδώ και δεκαετίες αποτελούν την οικονομική λύση στο σύστημα πέδησης του πίσω άξονα, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε πώς ήταν το φρενάρισμα πριν την εφεύρεση της δισκόπλακας. Όσοι έχουν οδηγήσει VW Beetle 1ης γενιάς και, γενικότερα, αυτοκίνητα δεκαετίας 1960 γνωρίζουν την -τρομακτική- απάντηση.
Η αρχή λειτουργίας τους βασίζεται στην απλότητα. Συνδέονται και περιστρέφονται μαζί με τον τροχό, έχοντας στο εσωτερικό τους σιαγόνες οι οποίες στην εξωτερική τους επιφάνεια διαθέτουν επιφάνεια τριβής. Όταν πατάμε το πεντάλ του φρένου, το υγρό φρένων εισέρχεται στα έμβολα, που ωθούνται προς τα έξω και πιέζουν τις σιαγόνες στο εσωτερικό τοίχωμα του ταμπούρου, επιβραδύνοντας τον τροχό μέσω της τριβής. Σε αυτή την απλοϊκή κατασκευή, η General Motors έκρυβε ένα μικρό «θησαυρό» σε μοντέλα των 00’s.
Αυτοκίνητα όπως τα Saturn Ion, Pontiac Sunfire, Chevrolet Cavalier-Cobalt-HHR και πολλά ακόμα, είχαν το προνόμιο να διαθέτουν αλουμινένια και ανοξείδωτα εμβολάκια βαμμένα μπλε! Εκεί δηλαδή που ο μηχανικός άνοιγε το ταμπούρο και περίμενε να δει μάκα, κομματάκια από το υλικό τριβής και καφέ χρώμα, ερχόταν αντιμέτωπος με ένα φανταχτερό γαλάζιο κυλινδράκι. Όπως αποκάλυψαν αργότερα μηχανικοί από τις γραμμές παραγωγής της General Motors, το μπλε χρώμα χρησιμοποιούταν σαν δείκτης επαλήθευσης. Όσα έμβολα περνούσαν επιτυχώς τη διαδικασία της ανοξείδωσης, βάφονταν γαλάζια για να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Επιλογή τόσο χρηστική, όσο και εν τέλει αισθητική.
Μάλιστα, οι χρωματιστοί κύλινδροι των ταμπούρων εξελίχθηκαν σε ένα είδος μόδας στις αρχές της δεκαετίας του 2000, στις Η.Π.Α., καθώς οι κάτοχοι αυτοκινήτων της GM επέλεγαν aftermarket εμβολάκια σε φανταχτερά χρώματα, όπως μωβ, λαχανί κλπ. Κι ας ήταν μόνο για τα μάτια των μηχανικών, κρυμμένα πίσω από το μαύρο ή ασημί κουβούκλιο που φαινόταν στο background των ζαντών αλουμινίου (όπου υπήρχαν).
