Oι 145/146 είναι κάπως υποτιμημένες στα κιτάπια των Alfa Romeo. Όχι από πλευράς πωλήσεων, καθότι και οι δύο πολύ επιτυχημένες, αλλά από θέμα αντίκτυπου στη διαμόρφωση πορείας. Δεν τους αναγνωρίζεται ιδιαίτερα, όμως οι δυο μικρομεσαίες Μιλανέζες ήταν αυτές που εισήγαγαν την εταιρία σε μια νέα εποχή, όπου μοναδικός σκοπός δεν ήταν μόνο οι επιδόσεις, ο χαρακτήρας και η οδική συμπεριφορά, αλλά η προσφορά ενός ολοκληρωμένου πακέτου. Βραβείο «Αυτοκινήτου της Χρονιάς» δεν κατέκτησαν, όμως έθεσαν τις βάσεις για να το κάνουν οι 147 και 156.
Φυσικά, ως γνήσια τέκνα της Λομβαρδίας, διέθεταν στον υπερθετικό βαθμό τα χαρακτηριστικά των Alfa. Οι boxer και Twin Spark κινητήρες τις καθιστούσαν ως τα ταχύτερα μοντέλα της κατηγορίας, ενώ εμφανισιακά στέκονται με άνεση ακόμα σήμερα, δείγμα των διαχρονικών γραμμών τους. Στην περίπτωση της 145 δε, και πρωτοποριακών. Εκ πρώτης όψεως, πρόκειται για την 3θυρη έκδοση της 146. Αν επενδύσετε λίγο παραπάνω χρόνο στη θέαση του σχήματός της όμως, θα διακρίνετε προσοχή στη λεπτομέρεια και τεχνοτροπία, που αποτέλεσε έμπνευση για δεκάδες μεταγενέστερα αυτοκίνητα όλων των κατηγοριών.
Ξεκινάμε από το σφηνοειδές προφίλ, που χαρακτηρίζει αμφότερες τις δυο Alfa – μα ιδίως την 145. Από τα εμπρός μέχρι τα πίσω φανάρια υπάρχει ένα έντονο νεύρο, που ενώνει τις δυο άκρες του αμαξώματος. Ακόμα πιο εντυπωσιακή (και απαιτητική από πλευράς παρατηρητικότητας, για την προσέξεις) είναι η γραμμή κάτω από τα πλαϊνά παράθυρα. Κάτω από τους καθρέπτες, στη βάση περίπου της εμπρός κολώνας, σχηματίζεται ένα σκαλοπάτι. Από εκεί, με μια μικρή διακοπή στο πλαίσιο της πόρτας, μια άλλη γραμμή τραβάει μέχρι το πίσω παρμπρίζ, ενώνοντας τις δυο πλευρές της 145 ακριβώς πάνω από το σήμα της Alfa Romeo. Το πλαίσιο του πίσω παραθύρου δε, μιμείται νοερά το σχήμα της μάσκας μπροστά! Αλλά η πραγματική καινοτομία στο design της τρίθυρης Alfa, ήταν άλλη.
Τα δυο πίσω παράθυρα χωρίζονται σε δυο τμήματα, σχηματίζοντας ουσιαστικά μια διπλή γυάλινη επιφάνεια. Το προφίλ της 145 ξεφεύγει από τα καθιερωμένα των τρίπορτων χάτσμπακ, παραπέμποντας περισσότερο σε shooting brake. Το γεγονός ότι οι πίσω κολώνες και τα δυο πλαίσια των παραθύρων δεν είναι στο χρώμα του αμαξώματος, δημιουργούν το εφέ της «αιωρούμενης οροφής». Τεχνική που σήμερα συναντάμε σε δεκάδες μοντέλα, ειδικά crossover και κουπέ SUV, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία μόνο στην πίσω κολώνα. Η ιδιαίτερη αυτή σχεδιαστική προσέγγιση, πέραν της μοναδικής εμφάνισης, χαρίζει και άπλετη παροχή φωτός στο εσωτερικό. Ευάερο, ευήλιο και ευάρεστο.
