H Rover συγκαταλεγόταν στα πιο συζητημένα ονόματα της αυτοκίνησης πριν από 3 δεκαετίες, ούσα η πιο επιτυχημένη βρετανική εταιρία και από τις δημοφιλέστερες στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα την αγαπήσαμε και λόγω Βιαμάξ, που μετά την αποχώρηση των Άγγλων έμεινε να μαραζώνει.
Τα αυτοκίνητα με σήμα το πλοίο των Βίκινγκ ξεχώριζαν για την πολυτέλεια, την premium αύρα, τον πλούσιο εξοπλισμό, τα ζωηρά δυναμικά χαρακτηριστικά και, πάνω από όλα, τα δυνατά μοτέρ. Τα Rover ήταν από τα ισχυρότερα μοντέλα στις κατηγορίες τους, με τρανά παραδείγματα τα 200, 400 και αργότερα τα 25/45. Μπροστάρηδες, οι κινητήρες της σειράς Κ. Πιθανότατα να θυμάστε τον 1.400άρη, που απέδιδε 103 ίππους και «ματσάριζε» σε απόδοση τον ίσης χωρητικότητας Twin Spark της Alfa Romeo. Τα σύνολα K Series κυκλοφόρησαν σε διάφορες εκδοχές, με 8βάλβιδες ή 16βάλβιδες κεφαλές και μονό ή διπλούς εκκεντροφόρους επικεφαλής. Σε κάθε περίπτωση, συγκριτικά και με τον ανταγωνισμό, η δύναμη ήταν το μεγαλύτερο ατού. Αλλά όχι το πιο έντονο χαρακτηριστικό.
Αυτό, για κακή τύχη τόσο της εταιρίας όσο και των κατόχων αυτοκινήτων της, δεν ήταν άλλο από την έλλειψη αξιοπιστίας. Τα Rover υπήρξαν σεσημασμένοι θαμώνες συνεργείων, όχι μόνο για μικροζημιές που θα μπορούσαν να αποδοθούν σε αόριστους παράγοντες, αλλά κυρίως για ολοκληρωτικές καταστροφές στα μηχανοστάσια. Πολλοί κινητήρες παρέδιδαν πνεύμα, χωρίς μάλιστα να χρειάζονται εκατοντάδες χιλιάδες χιλιομέτρων. Σε αρκετές περιπτώσεις, παρατηρούνταν σπασμένα μοτέρ έπειτα από ούτε 30.000 χλμ.! Με τέτοια τρομακτική παράδοση, φτάνεις να λες «πάλι καλά» που η Rover άντεξε μέχρι το 2005, πριν τελικά βάλει λουκέτο (και ερημώσει η Βιαμάξ). Τι έφταιγε, όμως, και οι συγκεκριμένοι κινητήρες υπήρξαν πιο εύθραυστοι από υαλοπωλείο με νευριασμένο ταύρο εντός;
Η μεγαλύτερη αιτία αστοχίας εντοπίζεται στην εισροή νερού στο θάλαμο καύσης. Οι έδρες των βαλβίδων, εκτός του ότι σταμάταγαν να σφραγίζουν τον κύλινδρο από ένα σημείο και έπειτα, ήταν εξαιρετικά ευάλωτες λόγω μιας τραγικής επιλογής μείωσης κόστους. Το αρχικό πλάνο ήθελε την κατασκευή των εδρών να γίνεται με έναν ειδικό -και ακριβό- τύπο αλουμινίου, που χρησιμοποιείται στην αεροπλοΐα. Αντί αυτού, όμως, και ενώ είχαν επενδύσει 250 εκατ. λίρες στην εξέλιξη των κινητήρων, οι Άγγλοι αποφάσισαν να τσιγκουνευτούν και να προτιμήσουν το πλαστικό! Κάτι που εν τέλει σφράγισε τη μοίρα όχι μόνο των κινητήρων, αλλά της ίδιας της φίρμας.
Η εξίσου τραγική ειρωνεία, είναι πως αρχικά ήταν να συνεχιστεί η συνεργασία της Rover με τη Honda για την προμήθεια κινητήρων. Ο σωβινισμός των Άγγλων, ωστόσο, δεν τους άφησε, ζητώντας τελικά την ανεξαρτησία τους και επενδύοντας το προαναφερθέν ιλιγγιώδες ποσό στη βρετανική Powertrain Ltd, για την ανάπτυξη των μοτέρ…
