Οι ειδικές εκδόσεις με ονόματα παρμένα από τους αγώνες, 9 στις 10 περιπτώσεις είναι διαφημιστικά τρικ. Για παράδειγμα, τα Citroen C2 και C4 By Loeb δεν είχαν την παραμικρή διαφορά σε σχέση με τα κανονικά VTS, πέρα από τις λευκές ζάντες και τα σηματάκια. Ευτυχώς, όταν παρουσιάζεται αυτή η μία εξαίρεση πρόκειται για μια λατρευτή κατασκευή επιπέδου Renault Clio Williams.
Οι Γάλλοι με τους Άγγλους της Williams έκαναν ό,τι ήθελαν στη Formula 1 στις αρχές της δεκαετίας του 90, με την «τηλεκατευθυνόμενη» FW14B να ισοπεδώνει πάσα προσπάθεια αντίστασης από τον ανταγωνισμό. Ο Nigel Mansell κατέκτησε τον τίτλο με 9/16 νίκες και 108 πόντους, 52 ολόκληρους (τότε μόνο οι 6 πρώτοι βαθμολογούνταν, με το νικητή να παίρνει 10 βαθμούς) μπροστά από τον ομόσταβλό του Riccardo Patrese, ο οποίος συνεισέφερε άλλη μία νίκη. Συνολικά, η Williams-Renault κατέκτησε το πρωτάθλημα Κατασκευαστών με 10/16 και 164 πόντους, έναντι 99 της McLaren-Honda (με τους Ayrton Senna και Gerhard Berger στα κόκπιτ).
Για το λόγο αυτό, η Renault αποφάσισε να λανσάρει µια ειδική έκδοση του Clio για να γιορτάσει το νταμπλ και τις επιτυχίες των 3.5 V10 στις πίστες. Το όνομα των Άγγλων δεν θα μπορούσε να λείπει από τους εορτασμούς, με τα βαφτίσια να μας δίνουν το Renault Clio Williams. Ουδείς από το Grove είχε ανάμειξη στην εξέλιξη ή κατασκευή του αυτοκινήτου, με το σύνολο του project να αποτελεί έργο της Renault Sport.
Δείτε ακόμα: Θυμάστε το Renault Fuego;
Ως βάση επιλέχθηκε το 16S, με τον 1.800άρη 16βάλβιδο F7P των 137 ίππων. Πέρα από την εορταστικό σκοπό, η Renault ήθελε επίσης την homologation για το Group A του WRC. Η διαδρομή των εμβόλων αυξήθηκε στα 93 χλστ. από 83,5, ενώ και η διάμετρος άνοιξε ελαφρά (82,7 χλστ. από 82). Η κεφαλή ανασχεδιάστηκε, τοποθετήθηκαν μεγαλύτερες βαλβίδες, ξηρό κάρτερ, εκκεντροφόροι με πιο επιθετικό προφίλ και ανασχεδιασμένες πολλαπλές εισαγωγής/εξαγωγής. Το αποτέλεσμα ήταν ο F7R: ένα τετρακύλινδρο σύνολο 1.998 κ.εκ. (από 1.764 του F7P), με απόδοση 150 ίππων στις 6.100 σ.α.λ. και 175 Nm ροπής στις 4.500 σ.α.λ.
Αλλαγές υπήρχαν και στο στήσιμο, με αναθεωρημένο λόγο ελατηρίων/αμορτισέρ, φαρδύτερο εμπρός μετατρόχιο και μεγαλύτερα ψαλίδια βάσης για τα ΜακΦέρσον. Οι χρυσαφί 15άρες της Speedline και τα ελαστικά 185/55 γέμιζαν τους φουσκωμένους θόλους, χαρίζοντας ένα μοναδικό παράστημα στο Williams – μαζί φυσικά με το χαρακτηριστικό 449 Sports Blue χρώμα και τον αεραγωγό στο καπό.
Διαβάστε επίσης: Το Renault Megane RS «ρίχνει» στη Ferrari F50 (+video)
Ως γνήσιος απόγονος της γαλλικής σχολής, το Williams είχε μοναδικό σκοπό την απλόχερη προσφορά οδηγικής απόλαυσης και ακρίβειας χειρισμών. Όμως δεν έλεγε όχι στο γκάζι. Οι 150 ίπποι και το σφιχτό 5άρι έδιναν φτερά στο αμάξωμα των 990 κιλών, επιταχύνοντάς το στα 100 χλμ./ώρα από στάση μέσα σε 7,8 δλ. και φτάνοντας μέχρι τα 215 χλμ./ώρα τελικής. Να υπενθυμίσουμε εδώ πως μιλάμε για 1993.
Τα γούστα που έβγαζε -και βγάζει ακόμα- σε βουνό, όμως, δεν είχαν αντίπαλο. Πλήρες ρεπερτόριο, με αμεσότατο μπροστινό, πλασαρίσματα, το κλασικό «γαλλικό» σήκωμα του πίσω εσωτερικού τροχού και ένα πλαίσιο που σου «μιλούσε». Ο Ειδικός Τύπος της εποχής το αποθέωνε, κάτι που συνέχισε να κάνει στο πέρασμα των ετών. Τα hot hatches μπορεί να άρχισαν να εκτινάσσονται σε ισχύ και ικανότητες, τα 0-100 χλμ./ώρα να πέφτουν με ραγδαίους ρυθμούς και τους χρόνους πίστας να μετατρέπονται σε φετίχ, ωστόσο η ανόθευτη αίσθηση και ο καθαρόαιμος χαρακτήρας του μπλε-χρυσαφί Clio, με το αυτοκόλλητο «Williams» στα φουσκωμένα πίσω φτερά και την τρίτη πόρτα.
Δείτε ακόμα: Κυνηγητό με Toyota Celica T-Sport και Renault Clio 172
Αρχικά, το πρόγραμμα ήθελε την κατασκευή 2.500 μονάδων ίσα για την εξασφάλιση της homologation. Η αποδοχή του κοινού, όμως, ήταν τέτοια που οι Γάλλοι «εξαναγκάστηκαν» στη συναρμολόγηση επιπλέον 1.300 Clio Williams. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Μπορεί αυτά τα 3.800 αριθμημένα αντίτυπα να λογίζονται ως τα αυθεντικά Williams, ωστόσο συνολικά κυκλοφόρησαν πάνω από 12.000 κομμάτια, υπό τη μορφή των Williams 2 και 3, το τελευταίο σε µια λίγο πιο ανοιχτή απόχρωση µε κωδικό 432 Monaco Blue
