Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο κλάδος της αυτοκινητοβιομηχανίας, είναι η διαχείριση των αποβλήτων που δημιουργεί. Το αυτοκίνητο αποτελείται από μια πλειάδα αναλώσιμων, τα οποία θα πρέπει κάτι να απογίνουν με το πέρας του κύκλου ζωής τους. Μπαταρίες, πλαστικά και ελαστικά συνθέτουν έναν από τους μεγαλύτερους «πονοκεφάλους» στη διαχείριση και την επεξεργασία, με τα τελευταία να αποτελούν ουσιαστικά περιβαλλοντική «βόμβα».
Δείτε ακόμα: Συνεργείο έστελνε ψεύτικες ανακλήσεις για να αυξήσει τη δουλειά
Ειδικά όταν ακολουθείται η εύκολη οδός της απόρριψης ή της καύσης. Για το δεύτερο σκέλος, δε χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά στους κινδύνους που ελλοχεύουν για το περιβάλλον, είτε με την εκδήλωση ανεξέλεγκτης πυρκαγιάς είτε με τις βλαβερές ουσίες που απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα. Οι χωματερές ελαστικών είναι η συνηθέστερη λύση, με παρόμοιο -βαρύτατο- οικολογικό «αποτύπωμα». Σε χώρες της Μέσης Ανατολής μάλιστα, υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις σε ερήμους που χρησιμοποιούνται ως ΧΥΤΑ, φιλοξενώντας εκατομμύρια πεταμένων ελαστικών.
Φυσικά η ενδεδειγμένη λύση είναι μία και ακούει στο όνομα «ανακύκλωση». Ένα ελαστικό αυτοκινήτου αποτελείται από σύνθετο κράμα υλικών, μεταξύ των οποίων ίνες χάλυβα, καουτσούκ, πυρίτιο, πολυεστέρα, ρητίνες, νάιλον και άλλα. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η συντριπτική πλειοψηφία είναι χημικά με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος όταν καίγονται ή αφήνονται στην τύχη τους. Οι σύγχρονες μονάδες ανακύκλωσης μπορούν να μετατρέψουν τα ελαστικά σε κόκκους που θα χρησιμοποιηθούν ως υπόστρωμα για την ασφαλτόστρωση δρόμων ή στην κατασκευή προστατευτικών δαπέδων για τις παιδικές χαρές και τον στίβο χώρων άθλησης (το γνωστό μας ταρτάν). Εκτός από αυτά, τμήματα ανακυκλωμένων ελαστικών μπορούμε να συναντήσουμε ακόμα σε τσάντες και παπούτσια.
Διαβάστε επίσης: Αέρας ή άζωτο στα ελαστικά; Τι είναι καλύτερο;
Μία από τις πιο σύγχρονες μεθόδους ακολουθείται από μερικές εταιρίες στην Ιταλία, όπου μέσα στο κατάλληλα διαμορφωμένο μηχάνημα, νερό με υψηλή πίεση ψεκάζεται με δύναμη πάνω στην παλιά γόμα και τη διαλύει σε μικρά κομμάτια. Η ιδέα είναι ότι ο υδάτινος πίδακας λειτουργεί ως μια λεπίδα που χωρίζει τη γόμα από το μεταλλικό σκελετό της. Η ψιλοκομμένη γόμα φιλτράρεται και διαλύεται σε κόκκους, οι οποίοι στη συνέχεια κατανέμονται αναλόγως της χρήσης για την οποία προορίζονται και διανέμονται στις αντίστοιχες βιομηχανίες.
