Στα αυτοκίνητα, και δη τα σύγχρονα, υπάρχουν τόσα εξαρτήματα που κάποια πολύ σημαντικά για τη λειτουργία του, μπορεί να ξεχαστούν. Τούρμπο, κιβώτια διπλού συμπλέκτη, ενεργά αμορτισέρ, πάσης φύσεως ηλεκτρονικά, τεράστιες ζάντες και φαρδιά ελαστικά. Όλα τραβάνε βλέμμα και ενδιαφέρον. Τα τακάκια, όχι τόσο. Όμως, μιλάμε ίσως για τον πιο αφανή ήρωα του αυτοκινήτου, αλλά και της ασφάλειας ειδικότερα.
Αν το υλικό τριβής των φρένων έχει «σωθεί», κανένα σύστημα αυτόματου φρεναρίσματος δεν πρόκειται να γλιτώσει οδηγό και επιβαίνοντες από την κακιά ώρα. Ο Jason Fenske του Engineering Explained, επισκέφτηκε τις εγκαταστάσεις της NRS προκειμένου να διεξάγει ένα συγκριτικό μεταξύ διαφορετικών τακακίων, ξεναγώντας μας παράλληλα στη διαδικασία εξέτασης και δοκιμής τους. Το σκεπτικό του Fenske είναι απλό: πόσο επηρεάζει την ποιότητα του προϊόντος η τιμή αγοράς του; Απλούστερα: όσο πιο ακριβό, τόσο πιο καλό;
Διαβάστε επίσης: Ποιες κακές συνήθειες φθείρουν τα turbo;
Τα τακάκια υποβάλλονται σε πέντε διαφορετικά τεστ. Το πρώτο, αφορά το βαθμό μείωσης του συντελεστή τριβής και την αλληλεπίδραση με το πεντάλ. Τα υλικά τριβής υπόκεινται σε 15 διαδοχικούς κύκλους επιβραδύνσεων, από διαφορετικές ταχύτητες. Η πιο ενδεικτική, σύμφωνα με τον Αμερικανό, είναι αυτή από τα 100 στα 5 χλμ./ώρα. Μια μέτρηση που αντιπροσωπεύει ένα δυνατό φρενάρισμα, αλλά όχι πανικού (όπως όταν εμφανίζεται κίνηση μπροστά μας στον Κηφισό, για παράδειγμα). Εκεί, οι διακυμάνσεις τόσο στο συντελεστής τριβής -άρα και την αποτελεσματικότητα- όσο και η δύναμη που καλείται να ασκήσει ο οδηγός στο πεντάλ, δοκιμάζονται στο μέγιστο βαθμό.
Το δεύτερο στάδιο, περιλαμβάνει τον έλεγχο φθοράς. Το πάχος μετράται πριν και μετά τα φρεναρίσματα, ώστε να διαπιστωθεί πόσο από το υλικό καταναλώθηκε κατά τις επιβραδύνσεις.
Ακολουθεί η δοκιμασία διάβρωσης. Τα ταλαιπωρημένα τακάκια τοποθετούνται σε ειδικό θάλαμο, όπου ψεκάζονται με διαβρωτικό υγρό (χλωριούχο νάτριο) για 24 ώρες. Με αυτό τον τρόπο, προσομοιώνεται η οδήγηση 2 μηνών σε βαρύ χειμώνα και τα παρελκόμενά του (υγρασία, βροχοπτώσεις, ψύχος, αλάτι για το καθάρισμα των δρόμων κλπ).
Για το προτελευταίο στάδιο, έχουμε τη δοκιμή διάτμησης. Μια πρέσα αναλαμβάνει να τεστάρει τη δομική αντοχή του υλικού τριβής, εφαρμόζοντας δύναμη έως ότου αυτό αποκολληθεί από τη βάση του. Για τις ανάγκες του συγκριτικού, δοκιμάστηκαν τα υπό εξέταση χρησιμοποιημένα τακάκια, όσο και ολοκαίνουργια ίδιων προδιαγραφών ώστε να ελεγχθούν οι διακυμάνσεις μεταξύ καινούργιου και μεταχειρισμένου προϊόντος.
Δείτε ακόμα: Διάμετρος x διαδρομή: Ποια είναι η καλύτερη αναλογία; (+video)
Τελευταία, αλλά εξόχως σημαντικά, τα ηχητικά «ντοκουμέντα». Ο χαρακτηριστικός συριγμός που ακούγεται κατά το φρενάρισμα. Εδώ έχουμε μια από τις πιο εξαντλητικές δοκιμές, καθώς τα τακάκια υποβάλλονται σε 1430 διαδοχικά φρεναρίσματα, στα οποία ελέγχεται το επίπεδο θορύβου που παράγουν. Ιδανικά, το ντεσιμπελόμετρο δεν θα πρέπει να ξεπερνάει την ένδειξη 70, ή στη χειρότερη περίπτωση, τα 80 db.
Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον συγκριτικό, μπορείτε να παρακολουθήσετε ευθύς αμέσως. Για την ιστορία, να αναφέρουμε πως δυο είναι τα συμπεράσματα: αφενός, η καλύτερη επιλογή είναι να τοποθετείτε τα τακάκια που ορίζει ο εκάστοτε κατασκευαστής. Αφετέρου, τα οικονομικά τακάκια εξελίσσονται σε ακριβά, λόγω της μικρότερης αντοχής τους και της αναγκαιότητας για συχνότερη αντικατάσταση.
