Τα Trabant είναι από τα πιο cult αυτοκίνητα που έχουν κυκλοφορήσει, αλλά και ένα από τα πιο ιστορικά από πλευράς παρουσίας σε μνημειώδη γεγονότα. Τα δίχρονα αυτοκινητάκια αποτελούσαν την κινητήριο δύναμη της βιομηχανίας για την Ανατολική Γερμανία, στα χρόνια του Σιδηρούν Παραπετάσματος.
Σίγουρα θα το έχετε δει να συμμετέχει σε κυνηγητό ή παρακολούθηση από κάποια κατασκοπευτική ταινία, καθότι το λιλιπούτειο (μόλις 3.360 χλστ. μήκος και 2.020 χλστ. μεταξόνιο) κουπέ ήταν στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου. Τα πλάνα με χιλιάδες Γερμανούς να περνάνε τα σύνορα της Δυτικής Γερμανίας, μετά την πτώση του Τείχους, σε γεμάτα μέχρι την οροφή Trabant αποτελούν ζωντανό κομμάτι της ιστορίας.
Το ανατολικογερμανικό αυτοκινητάκι είναι ευρύτερα γνωστό για το δίχρονο και δικύλινδρο μοτέρ, τον διακριτό του ήχο, την ακόμη πιο διακριτή μυρωδιά του λαδιού και την αδιάκοπη παραγωγή του, επί 35 χρόνια. Παρουσιάστηκε το 1958, ως P50, και έβγαινε από το εργοστάσιο του Sachsesring μέχρι το 1991. Η τελευταία του έκδοση δεν ήταν ακριβώς παραδοσιακή, καθώς χρησιμοποιούσε έναν 1.100άρη της VW, αλλά ούτως ή άλλως έμεινε στην παραγωγή για έναν μόλις χρόνο (1990-1991). Πέραν του κινητήρα, τα Trabant ήταν γνωστά για 3 ακόμα λόγους, κομμάτι αρνητικούς.
Δείτε ακόμα: Πόσα μηνιάτικα κόστιζε ένα Lada το 1983;
Ο πρώτος αφορούσε τις επιδόσεις. Με το ισχυρότερο 601 (το ανωτέρω 1.1 με τον κινητήρα του Polo εξαιρείται), του 1964, να παράγει 30 ίππους από το μοτεράκι των 594 κ.εκ. και να χρειάζεται 22,4 δλ. για να φτάσει τα 80 χλμ./ώρα από στάση (μέτρηση 0-100 δεν είχε νόημα, καθώς αυτή ήταν η τελική του, αλλά αναφορές κάνουν λόγο για περίπου 30 δλ.), καταλαβαίνουμε ότι το γκάζι δεν ήταν ατού. Ούτε ο εξοπλισμός, καθώς αρχικά δεν υπήρχε ούτε τάπα για την βενζίνη! Ο οδηγός άνοιγε το καπό και έριχνε καύσιμο κατευθείαν στο ρεζερβουάρ. Ζώνες για τα πίσω καθίσματα, οδόμετρο, λυχνίες για τα φλας και τα φώτα, αλλά και δείκτης καυσίμου πολύ απλά απουσίαζαν από το καντράν, το οποίο ήταν όλο κι όλο το ταχύμετρο!
Αυτό που έχει περάσει «στα ψιλά» των ιστορικών καταγραφών, είναι η τεράστια εμπορική του επιτυχία και το πόσο σύγχρονο -για τον χαρακτήρα και την τιμή του- ήταν. Το αμάξωμα ήταν πλαστικό και σε μεγάλο μέρος από ανακυκλωμένα υλικά. Οροφή, πόρτες, φτερά και καπό αποτελούνταν από ανακυκλωμένα απόβλητα βαμβακιού (ρούχα κλπ), που εισαγόταν από τη Σοβιετική Ένωση! Εγκάρσια τοποθέτηση μοτέρ και κίνηση μπροστά, μαζί με ανεξάρτητη ανάρτηση, αποτελούσαν στοιχεία που σπάνιζαν το 1958. Ειδικά σε αυτοκίνητο χαμηλού κόστους του Ανατολικού Μπλοκ. Ακόμα πιο εντυπωσιακή, ωστόσο, ήταν η απήχησή του.
Διαβάστε επίσης: Πόσα σοβιετικά αυτοκίνητα κυκλοφορούν στην Ρωσία;
Στα 34 χρόνια παραγωγής, πουλήθηκαν πάνω από 3,7 εκατομμύρια Trabant. Το εργοστάσιο της φίρμας αποτελούσε οικονομικό πυλώνα ολόκληρης της Ανατολικής Γερμανίας, με το μοντέλο να είναι σχεδόν καθολικά το ιδιωτικό μέσο μεταφοράς του πληθυσμού. Στο peak της ζήτησης, τη δεκαετία του 80, ο λόγος ζήτησης-προσφοράς έφτανε στο εξωφρενικό 43:1! Κοντολογίς, η διαθεσιμότητα δεν επαρκούσε στο ελάχιστο. Κάτι που δημιουργούσε μια λίστα αναμονής, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις έφτανε τα 13 χρόνια! Αν κάποιος παρήγγειλε Trabant το ’82, για παράδειγμα, δεν το παρέλαβε ποτέ καθότι η Γερμανία επανενώθηκε και το εργοστάσιο έκλεισε!
Διαβάστε επίσης: Το άγνωστο παγκόσμιο ρεκόρ της Rover (+video)
Επειδή η επιχείρηση στην ουσία ήταν μονοπώλιο, κρατικό μάλιστα, οι μαυραγορίτες θησαύρισαν. Οι οποίοι μαυραγορίτες, κατά συντριπτική πλειοψηφία, δούλευαν σε διάφορες υπηρεσίες της κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της διαβόητης Στάζι. Καινούργιο, το Trabant 601 κόστιζε 7.450 μάρκα (περίπου 3.500 σημερινά ευρώ). Οι κρατικοί αξιωματούχοι αγόραζαν (οι υψηλόβαθμοι απλά έπαιρναν από το εργοστάσιο, τζάμπα) ένα αυτοκίνητο και, με αντάλλαγμα την παράκαμψη της αδιανόητα μεγάλης λίστας αναμονής, το πούλαγαν ακόμα και στα διπλά χρήματα!
Δείτε ακόμα: Trabant με μοτέρ Honda κάνει το 0-100 σε 3,2! (+videos)
Εν έτει 2020, το χρονικό όριο αναμονής των 13 ετών για την παραλαβή νέου αυτοκινήτου, παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ.
