To DeLorean συνιστά ίσως τον ορισμό του «κρίμα» σε αυτοκίνητο και μια από τις πιο υποβαθμισμένες κατασκευές στα χρονικά της αυτοκίνησης. Χαράχτηκε στις μνήμες όλων μέσα από την τριλογία των ταινιών «Επιστροφή στο μέλλον», ωστόσο στον πραγματικό κόσμο μόνο ηρωική δεν ήταν η πορεία του.
Το πρωτοποριακό DMC-12 πέρασε από πολλά κύματα, λόγω των δραστηριοτήτων (παράνομων και μη) του Τζον ΝτεΛόρεαν. Η μεγαλύτερη πηγή προβλημάτων, ωστόσο, που τελικά καταδίκασε την εμπορική πορεία του εντοπιζόταν στην αναντιστοιχία εμφάνισης – δυνατοτήτων. Το DeLorean θύμιζε και πλασαριζόταν ως ανταγωνιστής των Ferrari της εποχής, όμως δεν μπορούσε ούτε στο απειροελάχιστο να υποστηρίξει επί του πρακτέου αυτούς τους ισχυρισμούς. H τοποθέτηση του κινητήρα πίσω παρέπεμπε σε Porsche 911, εκ διαμέτρου αντίθετα με το σθένος του ίδιου, του μοτέρ.
Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούσαν το 2.8 V6 PRV σύνολο, καταγωγής Peugeot-Renault. Για τις κορυφαίες εκδόσεις των 504, 505, 605, 25 (τα τρία πρώτα «λιοντάρια», το 25άρι Renault) και αργότερα του Citroen XM, μεταξύ πολλών άλλων, ήταν μια χαρά κινητήρας. Για τα δεδομένα, τις προσδοκίες και την τιμή του DMC-12, αντίθετα, χαρακτηριζόταν επιεικώς ανεπαρκής. Οι 130 ίπποι στις 5.500 σ.α.λ. και τα 207 Nm στις 2.750 σ.α.λ. ήταν απογοητευτικό νούμερο, προσδίδοντας αναλόγου επιπέδου επιδόσεις: 0-100 χλμ./ώρα σε 9,5 δλ. και μια τελική 210 χλμ./ώρα. Αυτά με το 5άρι χειροκίνητο κιβώτιο. Με το πεπαλαιωμένο 3άρι αυτόματο, μιλάμε για δράμα: 0-100 χλμ./ώρα σε 10,5 δλ. και τελική 190 χλμ./ώρα.
Κατά καιρούς έχουν υπάρξει διάφορες βελτιωτικές προτάσεις, με σκοπό να δώσουν στην κινηματογραφική χρονομηχανή τη δύναμη που της αρμόζει. Ωστόσο, ένα σωστά βελτιωμένο DeLorean, με σεβασμό στην παράδοση, θέλει γαλλικό μοτέρ να δίνει ρυθμό. Η αγγλική Reinsch Engineering ακολούθησε το ίδιο σκεπτικό, επιλέγοντας τον 3λιτρο V6 του Renault Avantime ως «καρδιά» του άβαφου gullwinged ονείρου. Οι 207 ίπποι και τα 285 Nm είναι σαφώς πιο ταιριαστά στο προφίλ του DMC-12, με τους Άγγλους να βελτιώνουν τον κινητήρα μέχρι τα 250 άλογα, διπλασιάζοντας σχεδόν την απόδοση του αναιμικού εργοστασιακού μοτέρ.
Ένα 5άρι χειροκίνητο αναλαμβάνει την τροφοδότηση των πίσω τροχών, με τη μεσολάβηση μπλοκέ διαφορικού, ενώ μετατροπές θα γίνουν σε ανάρτηση και φρένα προκειμένου το αυτοκίνητο να μπορέσει να φέρει «βόλτα» την πολύ μεγάλη αύξηση της ισχύος.
