Το Honda Integra Type R DC2 είναι κατά γενική ομολογία, ένα από τα καλύτερα- αν όχι το καλύτερο- μπροστοκίνητα αυτοκίνητα που έχουν υπάρξει. Ο 1.800αρης VTEC με τα 200 άλογα στις 8.000 σ.α.λ. και τον κόφτη στις 8.600 σ.α.λ. η «κλειστή» κλιμάκωση του 5ταχυτου χειροκίνητου κιβωτίου, η ανυπέρβλητη αμεσότητα του μπροστινού, η σχεδόν τηλεπαθητική συμμετοχικότητα της ουράς, όλα συνέβαλλαν στην διαμόρφωση του θρύλου.
Πολλά τα συστατικά για τη δημιουργία του άρματος που έφερε το όνομα «Type R» και έθεσε τα στάνταρ για την μπροστινή κίνηση, ωστόσο 5 στοιχεία χρήζουν ιδιαίτερης μνείας. Άγνωστα στο ευρύ κοινό, οπότε αν τα γνωρίζατε πριν την ανάγνωση των παρακάτω γραμμών, ανήκετε στους εκλεκτούς!
- Οι Ιάπωνες απεχθάνονταν τα στρογγυλά φωτιστικά σώματα
Από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εμφάνισης του Integra, είναι αναμφίβολα τα τετραπλά φωτιστικά σώματα εμπρός. Πολλοί Ευρωπαίοι κατηγόρησαν τη Honda για αντιγραφή της Alfa Romeo GTV, όμως η πραγματικότητα λέει πως η 3η γενιά Integra παρουσιάστηκε 2 χρόνια νωρίτερα από το ιταλικό κουπέ (1993 έναντι 1995).
Σε Γηραιά Ήπειρο και Βόρειο Αμερική, το εμπρός μέρος έφερε την «γουρλομάτικη» διαμόρφωση. Στην Ιαπωνία, όμως, η αποδοχή ήταν τόσο αρνητική ώστε η Honda αναγκάστηκε να υποβάλει άρον άρον το μοντέλο σε facelift, το 1995 – τη χρονιά που ντεμπούταρε το Type R.
2. Η παλέτα αποτελείτο από μόλις 3 χρώματα
Τα περισσότερα που κυκλοφόρησαν ήταν στο λευκό Championship White, που είχε το μονοθέσιο της Honda στην F1 όταν σημείωσε την πρώτη νίκη της εταιρίας, το 1965. Όμως δεν ήταν το μόνο.
Όχι ότι οι επιλογές ήταν πολλές. Το Starlight Black μαύρο, που ενδεχομένως να έχετε πετύχει σε κάποιο Integra των ελληνικών δρόμων, και το πολύ πιο σπάνιο Milano Red κόκκινο.
3. Η κατασκευή του έπαιρνε σχεδόν 1 μήνα
Μπορεί μια γραμμή παραγωγής να συναρμολογεί δεκάδες αυτοκίνητα σε μια ώρα, όμως αυτή του Integra Type R πήγαινε με το πάσο της. Λεπτομέρειες όπως η χειροποίητη λείανση των αυλών εισαγωγής, η τοποθέτηση αποκλειστικών για το «Τάπερ» βαλβίδων εισαγωγής και πεταλούδας γκαζιού, μαζί με την προσθήκη ελικοειδούς μπλοκέ διαφορικού στον εμπρός άξονα, απαιτούσαν συγκεκριμένες μετατροπές στο GS-R (όπου βασιζόταν) οι περισσότερες εκ των οποίων με το χέρι.
Κατά συνέπεια, κάθε Type R ήθελε 25 ημέρες για να ολοκληρωθεί.
4. Ήταν μελετημένο αεροδυναμικά
Μπορεί σε σύγκριση με τα σημερινά αυτοκίνητα να μοιάζει απλοϊκό, όμως δεν σημαίνει πως έλειπε η μελέτη στο σχεδιασμό του. Το λιτό body kit με το splitter στον εμπρός προφυλακτήρα και τη χαρακτηριστική αεροτομή πίσω, εξελίχθηκε με βάση την αεροδυναμική απόδοση.
Η πτέρυγα αύξανε έως 30% την παραγωγή κάθετης δύναμης, ενώ η διαμόρφωση του εμπρός προφυλακτήρα μείωνε την άνωση και βελτιστοποιούσε τη σταθερότητα του αυτοκινήτου.
5. Ήταν πανάλαφρο
Ακόμα και τα σουπερμίνι σήμερα υπερβαίνουν για τα καλά τον 1 τόνο, εμφανίζοντας ένα μέσο όρο κατηγορίας 1.200 κιλών. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως με 1.140 κιλά απόβαρο το Integra είναι πούπουλο με τα σημερινά δεδομένα – και πανάλαφρο με τα δεδομένα του 1995.
Οι μηχανικοί της Honda κατάφεραν να κόψουν 39,97 κιλά σε σχέση με το ήδη ελαφρύ GS-R, τοποθετώντας λεπτότερο παρμπρίζ κατά 10%, αφαιρώντας την ηχομόνωση, το air condition, το cruise control και το ηχοσύστημα, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινούνταν οι 15άρες ζάντες ελαφρού κράματος. Ως αποτέλεσμα, ένα αυτοκίνητο 190 ίππων μπορούσε να επιταχύνει στα 100 χλμ./ώρα από στάση σε 6,8 δλ. και να φτάσει στα 230 χλμ./ώρα τελικής. Το 1995, θυμίζουμε.
