Εκεί που έχουν φτάσει οι τιμές των καυσίμων, το γέμισμα του ρεζερβουάρ ανήκει πλέον στη σφαίρα του κινηματογραφικού σεναρίου για τους περισσότερους. Παρόλα αυτά, η τεχνολογία της αντλίας και ο τρόπος που αυτή γνωρίζει πώς να σταματά όταν γεμίσει το ντεπόζιτο, δεν παύει να χάνει το ενδιαφέρον της.
Παρότι η σκανδάλη στην αντλία ρυθμίζει τη ροή του καυσίμου μέχρι να συμπληρωθεί η απαραίτητη ποσότητα που αντιστοιχεί στο εκάστοτε ποσό, για το γέμισμα πατάς μέχρι να ακουστεί το «κλικ». Προφανώς, ούτε ο υπάλληλος του πρατηρίου ούτε ο κάτοχος του αυτοκινήτου έχουν όραση Σούπερμαν, ώστε να βλέπουν τι γίνεται μέσα στο ντεπόζιτο. Συνεπώς, όταν το ζητούμενο είναι η πλήρωση του δοχείου καυσίμου, δίνεις βενζίνη ή ντίζελ μέχρι να σε σταματήσει η αντλία. Πώς, όμως, αυτή καταλαβαίνει πώς το καύσιμο έφτασε στο ανώτατο επίπεδο και δεν χωράει άλλο; Η απλή απάντηση θα ήθελε κάποιου είδους αισθητήρα, από τους οποίους βρίθουν τα σύγχρονα αυτοκίνητα. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ελαφρώς πιο περίπλοκη – και καθόλου σύγχρονης τεχνολογίας.
Για να ανακαλύψουμε τις ρίζες της αυτοματοποιημένης αντλίας, θα πρέπει να πάμε στην απαρχή της αυτοκίνησης. Τότε που δεν υπήρχαν ούτε αντλίες, ούτε υπόγειες δεξαμενές, ούτε φυσικά μέτρα ασφαλείας. Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν πρωτοανακαλύφθηκε το αυτοκίνητο, οι οδηγοί έβαζαν βενζίνη αναποδογυρίζοντας μπιτόνια και μπουκάλια βενζίνης. Με την πάροδο των ετών και την ανάγκη ανάπτυξης δικτύου σταθμών ανεφοδιασμού, άρχισαν να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση οι μετρητές. Οι πρωτόλειες αντλίες, όμως, δεν εμφανίστηκαν πριν τα 1920. Τότε ήρθε η Wayne Pump Company να συστήσει στον κόσμο τον προπομπό, των όσων αποκαλούμε σήμερα «βενζινάδικα». Οργανωμένες εγκαταστάσεις, με -σχετικά- προστατευμένες δεξαμενές αποθήκευσης και συσκευές που διοχέτευαν καύσιμο στο ρεζερβουάρ, μετρώντας παράλληλα τη ροή του.
Για το αυτόματο «στοπ», η αυτοκίνηση χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τη δεκαετία του 40. Τότε λανσαρίστηκε η υδραυλικά ελεγχόμενη αντλία, που χρησιμοποιείται -με τις κατάλληλες τροποποιήσεις- μέχρι σήμερα. Το concept είναι απλό, μα συνάμα πανέξυπνο. Στην άκρη του στομίου υπάρχει μια οπή, η οποία κανονικά απομακρύνει τον αέρα και αποτρέπει φαινόμενα υποπίεσης. Η οπή αυτή αποτελεί το ακροφύσιο ενός μικρού σωλήνα, που οδηγεί σε ένα θάλαμο. Ο θάλαμος, τώρα, οριοθετείται από μια παλλόμενη μεμβράνη και ένα μηχανισμό, που απαρτίζεται από μια κεφαλή κι ένα κυλινδράκι. Τι γίνεται όταν φουλάρει το ντεπόζιτο;
Η οπή αρχίζει να τραβάει καύσιμο αντί για αέρα, προκαλώντας τη συστολή της μεμβράνης. Η κίνηση αυτή ενεργοποιεί το μηχανισμό, ο οποίος κλείνει την παροχή καυσίμου (το «κλικ» που ακούμε) και σταματά την τροφοδοσία του ρεζερβουάρ. Δίχως ηλεκτρονικά, δίχως αισθητήρες. Απλή Φυσική και μηχανική, σε πλήρη αρμονία.
