Δεν χρειάζεται να επισημάνουμε τη σημασία της σωστής λειτουργίας των φρένων. Το σύστημα στο οποίο απευθυνόμαστε όποτε δούμε τα πράγματα να ζορίζουν μπροστά μας, είναι από τα πιο ζωτικά για την ασφάλειά μας και την ακεραιότητα του αυτοκινήτου. Ένας δυσεπίλυτος γρίφος σχετικά με αυτό, αφορά τα διαστήματα αντικατάστασης των εξαρτημάτων του.
Τα τακάκια είναι το πιο σύνηθες ανταλλακτικό, ακολουθούμενα από τις δισκόπλακες και πιο σπάνια τις δαγκάνες, ενώ τα σωληνάκια αντικαθίστανται ακόμα πιο αραιά. Υπάρχει δεδομένο χρονοδιάγραμμα συντήρησης, που να ορίζει ντε φάκτο πότε αλλάζει το κάθε ένα; Η απάντηση μόνο μονολεκτική δεν είναι. Υπάρχουν διάφορες αναφορές, διαχρονικές κάποιες, που αναφέρουν ως όριο τις 45-50.000 χλμ. για τα τακάκια και 100-150.000 χλμ. για τις δισκόπλακες. Τα ταμπούρα έχουν αρκετά υψηλότερο προσδόκιμο ζωής, ξεπερνώντας τις 240.000 χλμ. Τα τακάκια τους, αντίθετα, παρουσιάζουν ίδια μακροβιότητα με εκείνα που «γραπώνουν» τα δισκόφρενα. Αλλαγή χρειάζεται και το υγρό των φρένων, κατά μέσο όρο κάθε 2-3 χρόνια.
Όλα, όμως, είναι σχετικά. Η αντοχή των υλικών τριβής και των δίσκων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη χρήση, το στυλ οδήγησης, το πεδίο δράσης και πολλές ακόμα παραμέτρους. Για παράδειγμα, αν ένα αυτοκίνητο χρησιμοποιείται συχνά στην εθνική όπου το μεσαίο πεντάλ θα πατηθεί ελάχιστα, θα δει τα φρένα του να αντέχουν παραπάνω από ένα που κινείται στην πόλη. Το «τα χιλιόμετρα έχουν γίνει σε εθνική» δεν ισχύει μόνο για τον κινητήρα, λοιπόν. Επίσης, όσα αυτοκίνητα βρίσκονται συχνά σε επαρχιακό στροφιλίκι και ιδίως σε κατηφορικά σημεία, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως χρειάζονται αλλαγές στα φρένα συχνότερα.
Στην πραγματικότητα, θα πρέπει ο ίδιος ο οδηγός να διαγνώσει τυχόν σημεία φθοράς και να προγραμματίσει ραντεβού με το συνεργείο. Και δεν χρειάζεται να φτάσει στο σημείο να πατάει το μεσαίο πεντάλ και να μην «κόβει». Τα φρένα μας «μιλάνε» Αρκεί να τα ακούμε. Κυριολεκτικά. Το πρώτο που μας ενημερώνει για φθορά στο σύστημα πέδησης, είναι οι ήχοι που παράγει. Συριγμοί, χτυπήματα και γενικά οποιοδήποτε «εφέ» συνοδεύει το πάτημα του μεσαίου πεντάλ, αποτελεί ένδειξη πως πρέπει να τα ελέγξουμε. Το ίδιο το πεντάλ, τώρα, επίσης παρέχει πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση των φρένων. Αν είναι πιο σκληρό ή μαλακό σε σχέση με το συνηθισμένο, αν βυθίζεται περισσότερο, αν αυξάνεται η αρχική «νεκρή» διαδρομή, όλα αυτά τα «αν» θα πρέπει να τα λαμβάνουμε υπόψη και να επισκεπτόμαστε συνεργείο κατά το δοκούν.
Πληροφορίες μας δίνει και το τιμόνι, ειδικά για τα εμπρός δισκόφρενα. Αν κατά το φρενάρισμα «φεύγει» προς μια κατεύθυνση, όντας σταθερό σε κάθε άλλη περίπτωση, σημαίνει πως υπάρχει ανομοιογενής φθορά μεταξύ των δυο πλευρών (περισσότερη δύναμη εκεί που «τραβάει»). Επίσης, δεν πρέπει να παραλείπουμε τα πίσω φρένα, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις αποτελούνται από ταμπούρα. Εκεί το ρόλο του εξεταστή, αναλαμβάνει το χειρόφρενο. Αν χρειάζονται περισσότερα «κλακ» για να πιάσει, σημαίνει πως είτε το υλικό τριβής στις σιαγόνες ή οι ίδιες θέλουν αντικατάσταση/ρύθμιση.
