Η ερώτηση φέρνει κατευθείαν απαντήσεις στο μυαλό, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται. Τόσο η Miura όσο και το Mini, συνιστούν τεράστια κεφάλαια για την αυτοκίνηση. Αμφότερα με μνημειώδες αποτύπωμα στην Ιστορία των τεσσάρων τροχών, κάθε ένα για τους δικούς του λόγους. Το Mini Minor, για παράδειγμα, έδωσε τις κατευθύνσεις για την εξέλιξη των αυτοκινήτων όπως τα γνωρίζουμε σήμερα. Ο «ταύρος», από τη μεριά του, έδωσε το πρώτο ηχηρό χαστούκι στη Ferrari και έδωσε στον Έντζο να καταλάβει, πως ο Φερούτσιο Λαμποργκίνι δεν ήταν καλός μόνο στην κατασκευή τρακτέρ. Φυσικά, και στις δυο περιπτώσεις μιλάμε για ιστορικά αυτοκίνητα από τη δεκαετία του 60, με τεράστια δεξαμενή φίλων και προϋπηρεσία στα χέρια πολλών διασημοτήτων από τα 60’s.
Ωστόσο, Miura και Mini μοιράζονται πολύ βαθύτερους δεσμούς από τη σημειολογία, τις ιστορικές επισημάνσεις και τον πολιτιστικό αντίκτυπο. Πώς θα σας φαινόταν να μαθαίνατε, ότι τα δυο αυτοκίνητα μοιάζουν μεταξύ τους μηχανικά; Κι ότι μάλιστα, οι μηχανικοί της Lamborghini αντέγραψαν τους Άγγλους; Απίστευτο; Κι όμως, πέρα για πέρα αληθινό! Οι μάστορες της BMC/British Leyland εφάρμοσαν μια επαναστατική διάταξη κινητήρα-κιβωτίου, «βυθίζοντας» τη μετάδοση στο κύκλωμα λίπανσης του μοτέρ. Μια τεχνοτροπία που ελαχιστοποιούσε την κατάληψη χώρου, βοηθώντας τα μέγιστα στη χωροταξία και την πλήρη αξιοποίηση των μόλις 3.054 χλστ. του αμαξώματος, υπέρ των επιβατών. Αυτός, μαζί με την εγκάρσια τοποθέτηση του κινητήρα, ήταν οι κύριοι λόγοι που σε 3 μέτρα αυτοκίνητο, μπορούσαν να χωρέσουν 4 ενήλικες – και μάλιστα με μπόλικη άνεση, για τα δεδομένα της εποχής.
Ο Σερ Αλέξανδρος Ισιγόνης και η BMC παρουσίασαν το πρώτο Mini, το 1959. Λίγα χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1966, είδαν την ιδέα τους να προσαρμόζεται σε ένα κεντρομήχανο supercar, με V12 κινητήρα 3.9 λίτρων! Η Lamborghini εμπνεύστηκε από το μηχανοστάσιο του βρετανικού μικρού, γύρισε στον εγκάρσιο άξονα τον 3.9 V12 και παράλληλα, έβαλε το 5άρι χειροκίνητο να «κολυμπάει» στο κάρτερ. Εδώ στόχος δεν ήταν οι χώροι, αλλά η συγκέντρωση των μαζών όσο πιο κοντά και συμπυκνωμένα στο κέντρο, προς όφελος των δυναμικών χαρακτηριστικών και τη διατήρηση του βάρους χαμηλά. Διάνα και στα δύο, καθώς από τη μία η ζυγαριά δεν ξεπερνούσε τα 1.292 κιλά, ενώ από την άλλη η οδική συμπεριφορά της Miura εκθειάζεται ακόμα σήμερα (εννοείται ότι τότε, έκανε τις Ferrari να ψάχνουν καταφύγιο).
Η συγκεκριμένη μηχανολογική φιλοσοφία συνεχίστηκε για πολλά χρόνια στο Mini, περνώντας και σε άλλα μοντέλα της British Leyland. Στις Lambo, αντίθετα, δεν μακροημέρευσε. καθώς από τη μία το «cross contamination» των λιπαντικών (η μεταφορά υπολειμμάτων και καθιζημάτων) και από την άλλη η αύξηση της χωρητικότητας του κινητήρα, έφεραν το τέλος πριν καν το αντίστοιχο της παραγωγής για τη Miura (οι τελευταίες 96 που κατασκευάστηκαν, με ξεχωριστό κύκλωμα λίπανσης). Στις μοτοσικλέτες, πάντως, ζει και βασιλεύει.
