Τα ελαστικά έχουν δανειστεί το προσωνύμιο «μαύρος χρυσός» από το πετρέλαιο με την αξία τους. Αποτελούν το μοναδικό σημείο επαφής του αυτοκινήτου με το οδόστρωμα και καθορίζουν, εν πολλοίς, την οδική συμπεριφορά – αλλά και την ασφαλή μετακίνηση οδηγού και επιβατών. Γνωρίζουμε ότι ακόμα κι αν μόνο ένα ελαστικό είναι «στα τελευταία του», υπάρχει ο κίνδυνος κλαταρίσματος και εκτροπής του αυτοκινήτου από την πορεία του. Πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για ολόκληρη τετράδα, κάτι το οποίο ανεβάζει εκθετικά την επικινδυνότητα στην οδήγηση.
Μήπως, όμως, υπάρχει και «καλή» φθορά; Έχει βάση να υποστηρίξει κανείς πως ένα σετ φθαρμένων ελαστικών μπορεί να παράξει καλύτερα νούμερα στις αποστάσεις ακινητοποίησης;
Σύμφωνα με έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στις Η.Π.Α., τα φθαρμένα ελαστικά πράγματι αποδίδουν καλύτερα από τα καινούργια! Τουλάχιστον σε στεγνό οδόστρωμα. Για να εξηγήσουμε αυτό το φαινομενικά οξύμωρο γεγονός, θα πρέπει να δούμε σε ποια επί μέρους τμήματα χωρίζεται η αποδοτικότητα ενός ελαστικού:
- Την κατασκευή
- Την γόμα
- Και το πέλμα
Δείτε ακόμα: Michelin: Μην πετάς λεφτά αλλάζοντας νωρίτερα τα ελαστικά σου
Η κατασκευή ορίζει την επιφάνεια επαφής ελαστικού και οδοστρώματος, όπως επίσης τον τρόπο αλληλεπίδρασης με τις ανωμαλίες, καθότι αφορά στο σχήμα και την διαμόρφωσή του (βλέπε πλάτος, προφίλ).
Η γόμα, από την άλλη, οριοθετεί το ποσοστό «βεντουζαρίσματος» του ελαστικού. Κατά τα πρότυπα των αγώνων, όσο πιο μαλακή μια γόμα τόσο πιο γρήγορα έρχεται σε θερμοκρασία λειτουργίας, προσφέροντας περισσότερο κράτημα – αλλά και μεγαλύτερη ευαισθησία στην φθορά.
Το πέλμα, τέλος, και ιδιαίτερα η χάραξή του παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο παρεχόμενο κράτημα. Όσο περισσότερες οι αυλακώσεις, τόσο καλύτερη αποτελεσματικότητα σε βρεγμένο ελέω καλύτερης παροχέτευσης του νερού. Αλλά και αντιστρόφως ανάλογη απόδοση στο στεγνό, λόγω μικρότερης ποσότητας ελαστικού σε επαφή με τον δρόμο. Ο τελευταίος παράγοντας είναι και αυτός που «βγάζει ασπροπρόσωπα» τα φθαρμένα ελαστικά, παρέχοντας το ισχυρότερο επιχείρημα για την υπεράσπισή τους.
Δείτε ακόμα: Φρένα: Τι είναι και πως δουλεύει το ABS (+video)
Με την πάροδο του χρόνου, το ελαστικό «κάθεται» αυξάνοντας την διεπαφή με το οδόστρωμα. Ομοίως και για την χάραξη του πέλματος, η οποία χάνει σιγά-σιγά το ανάγλυφο μεγιστοποιώντας την ποσότητα ελαστικού που εφάπτεται στο οδόστρωμα. Επιχειρώντας έναν μακρινό παραλληλισμό, σαν να μετατρέπεται ένα radial ελαστικό της F1 σε σλικ, προσφέροντας μικρότερες αποστάσεις ακινητοποίησης και αυξημένο grip.
Φυσικά -όπως και στους αγώνες- κάτι τέτοιο βρίσκει εφαρμογή στο στεγνό. Σε συνθήκες βροχής ζητούμενο είναι η απομάκρυνση του νερού, πράγμα που προϋποθέτει περισσότερα αυλάκια. Όπως είναι λογικό, ένα φθαρμένο ελαστικό επ’ ουδενί δεν μπορεί να εξυπηρετήσει αυτό τον σκοπό το ίδιο αποτελεσματικά με ένα «του κουτιού».
Συμπερασματικά, μπορούμε κάλλιστα να υποστηρίξουμε πως υπάρχει «καλή» φθορά, αλλά μόνο σε στεγνό οδόστρωμα. Και εξυπακούεται πως δεν αναφερόμαστε σε ελαστικά, που βρίσκονται στο όριο -ή ακόμα χειρότερα, κάτω από αυτό- των 1,6 χιλιοστών του νόμιμου επιτρεπόμενου πάχους.
