Η Ιστορία έχει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να διαμορφώνει τις πτυχές και την πορεία της κοινωνίας. Σύμβολα συνυφασμένα με συγκεκριμένες παραστάσεις και αξίες, παλαιότερα αντιπροσώπευαν κάτι εντελώς διαφορετικό. Φίρμες άρρηκτα συνδεδεμένες με την κουλτούρα και το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι μιας χώρας, ξεκίνησαν ως ένα ακόμα επιχειρηματικό «άνοιγμα».
To όνομα Alexandre Darracq ενδεχομένως να μην σας λέει κάτι. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ωστόσο, αντιστοιχούσε σε έναν από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές αυτοκινήτων στον κόσμο. Βέβαια δεν υπήρχαν και πολλοί τότε, αλλά αυτό δε μειώνει το επίτευγμα του Γάλλου enterpreneur. Ο Darracq ήταν λαμπρός μηχανικός, που ξεκίνησε την καριέρα του ως κατασκευαστής ποδηλάτων και εξελίχθηκε σε αυτοκινητοβιομήχανο. Aν η περιγραφή σας θυμίζει το παράδειγμα των Jean-Pierre και Jean-Frederic Peugeot, τότε έχετε απόλυτο δίκιο. Με τη διαφορά ότι ο Παριζιάνος δεν αγαπούσε το αυτοκίνητο. Για την ακρίβεια, μετά βίας ήξερε να οδηγεί, ενώ δεν ήθελε καν να πηγαίνει βόλτα με τα δημιουργήματά του. Για εκείνον τα αυτοκίνητα ήταν απλά το μέσο προς την οικονομική καταξίωση.
Δείτε ακόμα: Πως η Ford δεν απέκτησε την VW τζάμπα
Κάτι που πέτυχε σε μεγάλο βαθμό, καθώς το 1904 η Automobiles Darracq France κατασκεύαζε παραπάνω από το 10% του συνολικού όγκου παραγωγής της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Όλα πήγαιναν πρίμα για την ADF, η οποία πέτυχε και δυο παγκόσμια ρεκόρ τελικής ταχύτητας (το 1904 και 1905) στις Η.Π.Α. Οι Βρετανοί είδαν τις προοπτικές τόσο της εταιρίας του Darracq, όσο και του κλάδου της αυτοκινητοβιομηχανίας γενικότερα, και απέκτησαν το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών, με τον ιδρυτή της φίρμας να παραμένει στην θέση του διευθυντή. Στα πλαίσια των επεκτατικών δραστηριοτήτων της Α Darracq and Co, όπως λεγόταν πια, ο Γάλλος έψαχνε για συνεργασίες ανά την Ευρώπη. Ήρθε σε επαφή με τον Adam Opel στη Γερμανία, με τους Βάσκους στην Ισπανία και τον Καβαλιέρε Ugo Stella στην Ιταλία. Εκ των τριών, ο πιο «ζεστός» για ανάπτυξη επιχειρηματικών δεσμών ήταν ο τελευταίος, αν και οι άλλοι δυο έβλεπαν με καλό μάτι την δημιουργία μονάδας στην Ιταλία.
Το 1906 η νεοσύστατη εταιρία πήρε την ονομασία Societa Anonima Italiana Darracq (S.A.I.D.) και η αρχική ιδέα ήθελε τις εγκαταστάσεις να ανεγείρονται στο Τορίνο. Επειδή, όμως, η Fiat δεν είδε με καλό μάτι την ξένη επένδυση, άσκησε πιέσεις στην τοπική κυβέρνηση και εκείνη με την σειρά της έβαλε μια σειρά από εμπόδια στα πλάνα του γαλλοϊταλικού fund, με κυριότερο μια «διακριτική» φορολογία της τάξης του 65%! Οπότε ως πρώτη έδρα δηλώθηκε η Νάπολι, αν και τόσο ο Darracq όσο και ο Stella, ήθελαν να μεταφερθούν στο Μιλάνο – ο Stella εξάλλου ήταν περίφημος αριστοκράτης της πόλης. Ενάμιση χρόνο αργότερα έγινε η πολυπόθητη μετακόμιση, σε έναν υπερσύγχρονο -για τα δεδομένα της εποχής- χώρο 8.000 τετραγωνικών μέτρων στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας.
Διαβάστε επίσης: Γνωρίστε την πρώτη οδηγό της ιστορίας (+video)
Ο «μήνας του μέλιτος» διήρκεσε μέχρι το 1909. Τότε ήταν που οι ελάχιστες πωλήσεις των γαλλικών αυτοκινήτων οδήγησαν τον Stella και τους υπόλοιπους Ιταλούς επενδυτές στην ίδρυση μιας καινούργιας εταιρίας: της Anonima Lombarda Fabbrica Automobili. Αλλιώς, A.L.F.A. Tα πρώτα αυτοκίνητα ήταν S.A.I.D. με διαφορετικά σήματα, με το πρώτο αμιγώς ιταλικό μοντέλο να κυλάει τους τροχούς του από την γραμμή παραγωγής το 1910. Ο Darracq αποχώρησε από τα δρώμενα της Ιταλίας και επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη ενός κινητήρα χωρίς βαλβίδες, που πίστευε ότι θα έφερνε επανάσταση και θα έσωζε το όνομά του από την χρεωκοπία. Κάτι που ενδεχομένως να συνέβαινε, αν ο πειραματικός κινητήρας δεν αποδεικνύονταν πλήρης αποτυχία.
Το όραμα του Γάλλου χάθηκε το 1913, όταν παραχώρησε το μερίδιο του από την Α Darracq and Co στους Άγγλους και στράφηκε στον κλάδο των καζίνο. 2 χρόνια αργότερα, ο Ναπολιτάνος επενδυτής Nicola Romeo αγόρασε την A.L.F.A. Τα υπόλοιπα, όπως έχουμε μάθει να λέμε, είναι ιστορία…
