Από τη στιγμή που η Toyota έριξε τίτλους τέλους στην Celica, πίσω στο 2006, ελπίδες και φήμες για αναβίωση του ονόματος υπάρχουν ολούθε. Πολλοί είδαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία με το 86, όμως οι Ιάπωνες δεν αναβίωσαν ποτέ το όνομα «Celica». Άτυπα, πάντως, θεωρείται ο πνευματικός απόγονος της 3ης γενιάς, που ήταν και η τελευταία.
Τυπικά, έχουν περάσει περισσότερα από 14 χρόνια από τότε που η τελευταία Celica κύλησε τους τροχούς από τη γραμμή συναρμολόγησης στην Ιαπωνία. Είναι πλέον σαφές ότι η φίρμα από το Αΐτσι δεν έχει καμία πρόθεση να εξελίξει μια 8η γενιά, που θα συνέχιζε μια 50ετή παράδοση. Προς το παρόν, τουλάχιστον. Είπαμε, οι ελπίδες και οι φήμες δεν χάνονται…
Διαβάστε επίσης: Σας έχει λείψει η Toyota Celica; (+video)
Μια παράδοση που ξεκίνησε το 1970, με την TA22. Ένα κουπέ που σχεδιάστηκε πάνω στην πλατφόρμα του Carina και πήρε το όνομά του από τον Παράδεισο (Celica = ουράνια στα ισπανικά). Με ανεξάρτητη ανάρτηση εμπρός-πίσω, ευρύτατη γκάμα κινητήρων (1.4, 1.6, 1.9, 2.0 και 2.2 λίτρων, με χειροκίνητα 4 και 5 ταχυτήτων, μαζί με 3άρι αυτόματο) και κίνηση πίσω, η Celica ήταν η απάντηση της Toyota στη Ford και τη Mustang. Μόνο που έστριβε κιόλας, ούσα παράλληλα πιο αξιόπιστη, αν και σαφώς πιο αδύναμη.
Τα πρώτα κομμάτια έφτασαν στην Ευρώπη το 1971, με το δεκαεξαβάλβιδο καπάκι και διπλά καρμπιρατέρ να παίρνουν θέση στον 1.6 της GT, την επόμενη χρονιά. Το facelift του 1976 είδε το χάτσμπακ αμάξωμα να προστίθεται στις κουπέ και liftback (ίδια η Mustang πίσω). Η δεύτερη γενιά (ΤΑ40) εμφανίστηκε προς το τέλος του ’77, σε κουπέ, liftback και κάμπριο, που κατασκευαζόταν από την εταιρία Tropic και υπό την ονομασία Celica Sunchaser.
Δείτε ακόμα: Το πιο σπάνιο Toyota Corolla TRD 2000 2.0 λτ. 180 PS
Με 8 μοτέρ διαθέσιμα (1.6 έως 2.4 λίτρα) και πολύ μεγαλύτερη σε διαστάσεις (4.470 χλστ. μήκος, αντί 4.170 της TA22), η Celica MK2 ήταν αυτή που άρχισε να κάνει σοβαρή επιτυχία στις Η.Π.Α. και να λανσάρει για πρώτη φορά, ένα άλλο -μετέπειτα εξίσου θρυλικό- όνομα
Η Celica Supra μπορεί να έγινε γνωστή το 1981 με την TA60, όμως ήταν το 1978 που έκανε πρώτη φορά πρεμιέρα. Η τρίτη γενιά του μοντέλου πάντως, έφερε τις πρώτες παρουσίες στους αγώνες ράλλυ.
Πάλι με τρεις τύπους αμαξωμάτων (κουπέ, καμπριολέ, liftback) και 10 μοτέρ (1.6-2.4 λίτρα), η Celica 3ης γενιάς έχει το προνόμιο να είναι η πιο γνωστή με το όνομα «Supra» στο πίσω μέρος
Η Supra ήταν η ισχυρότερη έκδοση που είχε δει μέχρι τότε η Celica, με 170 ίππους από τον εξακύλινδρο εν σειρά κινητήρα των 2.8 λίτρων. Και παρέμεινε στην κορυφή, μέχρι τον ερχομό της ακόλουθης
H τέταρτη γενιά αποχαιρέτισε την κίνηση πίσω, γυρνώντας μπροστά για όλα τα μοτέρ – πλην ενός. Ο 2λιτρος τούρμπο 3S-GTE τροφοδοτούσε όλους τους τροχούς, μέσω μόνιμου συστήματος τετρακίνησης και ηλεκτρονικά ελεγχόμενου μπλοκέ διαφορικού. Η TA160 ήταν η πρώτη Celica 4WD, αλλά και το πρώτο ιαπωνικό αυτοκίνητο που κατέκτησε τίτλο σε διοργάνωση παγκοσμίου βεληνεκούς (Carlos Sainz το 1990, στο WRC).
Διαβάστε επίσης: Θυμάστε την Toyota Carina E 2.0 GTi;
Η επιτυχία εξελίχθηκε σε παντοκρατορία, με την 5η γενιά. Η Celica ST185 κατέκτησε 3 σερί τίτλους Οδηγών (Carlos Sainz, Juha Kankkunen, Didier Auriol) και 2 Κατασκευαστών (1993,1994) από το 1992 μέχρι το ’94. Το όνομα της Toyota έγινε συνώνυμο των ράλλυ και αυτό της Celica ως η διάδοχος της Lancia Delta Integrale στο θρόνο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Όπως αποδείχτηκε, με τον ερχομό της 6ης γενιάς το 1993, η Celica έγινε συνώνυμο και των αναδιπλούμενων φωτιστικών σωμάτων, καθότι ήταν η τελευταία που τα χρησιμοποίησε.
Η διπλοφάναρη Celica είναι από τις πιο λατρεμένες, με την GT-Four να αποτελεί τοτέμ για τους βελτιωτές. Με 250 ίππους από τον 3S-GTE η ST205 παραμένει μέχρι σήμερα η ισχυρότερη Celica παραγωγής όλων των εποχών, κοντράροντας στα ίσια σε στροφές ακόμα και την Supra MK4! Σε αγωνιστικό επίπεδο, είχε όλα τα φόντα να συνεχίσει την κυριαρχία της ST185, αλλά τεχνικές παρατυπίες οδήγησαν στην ακύρωση του αυτοκινήτου και την αποβολή για ένα χρόνο της Toyota από το WRC.
Δείτε ακόμα: Toyota Celica GT-Four «σφίγγει» Nissan GT-R (+video)
Όταν παρουσιάστηκε η 7η και τελευταία μορφή του θρυλικού πλέον ιαπωνικού κουπέ, οι Ιάπωνες είχαν επιστρέψει στο ΠΠΡ με το Corolla WRC και είχαν αποσυρθεί. Η Celica TA230 δεν είχε καμία σχέση εμφανισιακά με τις προηγούμενες, υιοθετώντας ρηξικέλευθες γραμμές και ένα σχήμα που περισσότερο παρέπεμπε σε χάτσμπακ. Μόνο 2 μοτέρ διαθέσιμα, αποκλειστικά ατμοσφαιρικά και 1.8 λίτρων. Το ένα, ήταν με 143 άλογα. Το άλλο, άφησε εποχή κάτω από το καπό της T-Sport με 192 μανιασμένους ίππους στις 7.800 σ.α.λ., κόφτη στις 8.200 σ.α.λ. και το σύστημα VVTL-i να μεταβάλλει το βύθισμα των βαλβίδων εισαγωγής, θυμίζοντάς μας μέχρι το 2006 τις παλιές, καλές εποχές των ιαπωνικών «πριονιών».
