Στους δρόμους όλου του κόσμου κυκλοφορούν καθημερινά εκατομμύρια αυτοκίνητα διαφόρων αποχρώσεων, κάποια σε πιο λαμπερά και ξεχωριστά χρώματα και άλλα σε πιο συντηρητικά. Παρόλη την τεράστια όμως ποικιλία και τις δυνατότητες εξατομίκευσης που πλέον διατίθενται, προτιμώνται κυρίως το λευκό, το ασημί, το γκρι και το μαύρο. Σπάνια θα πετύχει κανείς πράσινο, κίτρινο (εξαιρούνται τα ταξί), πορτοκαλί ή και κόκκινο.
Γυρνώντας το χρόνο πολύ πίσω και συγκεκριμένα στις αρχές του 1900 όταν κυκλοφόρησαν τα πρώτα αυτοκίνητα, είχαν ένα κοινό: το μαύρο χρώμα του αμαξώματος. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, ότι το πρώτο μοντέλο μαζικής παραγωγής, το Ford Model T που λανσαρίστηκε το 1908, προσφέρονταν για 12 σχεδόν χρόνια μόνο σε μαύρο χρώμα.
Έχετε όμως ποτέ αναρωτηθεί γιατί τα πρώτα αυτοκίνητα ήταν μαύρα; Η απάντηση είναι απλή και απολύτως λογική για τα δεδομένα της εποχής. Το μαύρο χρώμα προτιμήθηκε κυρίως επειδή ήταν φθηνότερο, αλλά και γιατί χρησιμοποιούνταν σε όλα τα οχήματα μεταφοράς, από τις άμαξες, μέχρι μεταγενέστερα στα βαγόνια των ατμοκίνητων τραίνων και στα σιδερένια ατμόπλοια.
Γύρω στο 1900 τα αυτοκίνητα ήταν βασικά μηχανοκίνητες άμαξες και έτσι, οι μέθοδοι βαφής προέρχονταν από τις συνθέσεις επίστρωσης με βάση το λάδι που χρησιμοποιούνται για τις παραδοσιακές άμαξες με άλογα. Οι πρώτες βαφές ήταν μια περίπλοκη διαδικασία και ο χρόνος στεγνώματος κρατούσε αρκετές μέρες. Επίσης, δεν άντεχαν πολύ και ξεθώριαζαν. Έτσι η Ford δημιούργησε σμάλτα με βάση την άσφαλτο για τα αυτοκίνητά της, τα οποία κρατούσαν περισσότερο, δεν ήθελαν πολύ χρόνο για να στεγνώσουν και συμβάδιζαν με τη διαδικασία της γραμμής συναρμολόγησης.
Η ιδέα των διαφορετικών χρωμάτων αυτοκινήτων, ήρθε μόνο όταν διοργανώθηκαν οι πρώτοι αγώνες αυτοκινήτων. Ο Πολωνοαμερικανός κόμης Έλιοτ Μόρις Ζμπορόφσκι λέγεται ότι ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε να βάψει αυτοκίνητα σύμφωνα με τον χρωματικό κωδικό που είχε εκχωρηθεί στη χώρα προέλευσης του οδηγού. Κατά τη διάρκεια του Κυπέλλου Γκόρντον Μπένετ το 1900, που ξεκίνησε στο Παρίσι και τελείωσε στη Λυών, το μπλε ήταν για τη Γαλλία, το λευκό για τη Γερμανία, το κίτρινο για το Βέλγιο και το κόκκινο για τις Η.Π.Α., το οποίο αργότερα υιοθετήθηκε για την Ιταλία. Τα βρετανικά αυτοκίνητα ήταν βαμμένα σε ανοιχτό πράσινο, το γνωστό ως British Racing Green.
Στις αρχές του 1920 έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες λαμπερές «εξωτικές» αποχρώσεις, όπως κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί και μπλε. Η General Motors συνεργάστηκε με την εταιρεία χημικών προϊόντων Dupont για να δημιουργήσει την πυροξυλίνη, μια ουσία που μπορούσε να αναμειχθεί με χρωστικές και να δημιουργηθεί μια μεγάλη γκάμα χρωμάτων, συν του ότι ήταν πιο ανθεκτική. Το 1923, η νέα βαφή Duco (όπως ονομαζόταν) έκανε το ντεμπούτο της στην Έκθεση Αυτοκινήτου της Νέας Υόρκης στα αυτοκίνητα της Oakland Motor Car Company της GM, γνωστά ως «True Blue Oakland Sixes».
