Η συζήτηση περί επιβολής ορίων ταχύτητας στα ελεύθερα τμήματα των autobahn είναι επαναλαμβανόμενη τα τελευταία χρόνια, δίχως μέχρι τώρα να αλλάζει το status quo των γερμανικών αυτοκινητοδρόμων. Μια προσέγγιση-πρότυπο για όλο τον πλανήτη, καθώς δεν υπάρχει σε κανένα άλλο σημείο, καμίας χώρας, οδικός άξονας που να μην έχει περιορισμούς στο πόσο πατάνε το γκάζι οι οδηγοί.
Οι νομοθέτες επανέφεραν την κουβέντα για τις autobahn στα τέλη του προηγούμενου έτους, όταν έκανε την εμφάνισή του στο YouTube ένα video με μια Bugatti Chiron να αγγίζει τα 417 χλμ./ώρα. Το πέρασμα είχε γίνει από τον Τσέχο πολυεκατομμυριούχο Radim Passer, δημιουργώντας τέτοιο ζήτημα ώστε έφτασε να συζητηθεί στο γερμανικό Κοινοβούλιο! Ο Passer ήρθε αντιμέτωπος μέχρι και με κίνδυνο φυλάκισης, πριν τελικά απαλλαχθεί των κατηγοριών, τον περασμένο Απρίλη. Πολιτικοί και νομοθετικά όργανα, ωστόσο, είχαν ήδη «λυσσάξει» και πάλι με τα όρια ταχύτητας, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του Τσέχου ως βασικό επιχείρημα.
Η καινούργια πρόταση που ήρθε πρόσφατα στο προσκήνιο, μέσω του EFahrer, πραγματεύεται τη χαλιναγώγηση των autobahn στα 200 χλμ./ώρα. Οι υπέρμαχοι της εν λόγω πρότασης δεν χρησιμοποιούν μόνο το παράδειγμα του Passer, αλλά βάζουν στην εξίσωση και την ηλεκτροκίνηση. Το σκεπτικό; Από τη στιγμή που οδεύουμε ολοταχώς στον πλήρη εξηλεκτρισμό των μετακινήσεων/μεταφορών, ελάχιστοι οδηγοί θα επηρεαστούν από αυτό τον περιορισμό. Η συντριπτική πλειονότητα των ηλεκτρικών αυτοκινήτων περιορίζονται ηλεκτρονικά σε ταχύτητες κάτω των 200 χλμ./ώρα (στα 180 συνήθως), τη στιγμή που ακόμα και πολύ δυνατά μοντέλα (όπως η Mustang Mach-E GT των 487 ίππων) δεν ξεπερνούν αυτό το όριο (ακριβώς στα 200 χλμ./ώρα ο κόφτης της Ford). Με άλλα λόγια, μόνο περιπτώσεις σαν του Passer θα βιώσουν «στο πετσί τους» το όριο ταχύτητας.
Ευτυχώς για όλους τους petrolheads, ακόμα δεν μιλάμε καν για υποψήφιο νομοθέτημα. Η πρόταση των 200 χλμ./ώρα, ωστόσο, όσο κι αν προς ώρας βρίσκεται σε στάδιο επεξεργασίας, φαίνεται να κερδίζει υποστηρικτές στους κύκλους των αρμόδιων υπουργείων. Λέτε να έρχεται το τέλος ενός συμβόλου, που μας έκανε να ζηλεύουμε (και για αυτό) τους Γερμανούς επί δεκαετίες;
