Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα τεχνολογικής προόδου γενικότερα, όχι μόνο στην αυτοκίνηση, είναι η βελτίωση της οδικής ασφάλειας. Της ενεργητικής και κυρίως της παθητικής των τετράτροχων, που από κινητοί «τάφοι» έχουν εξελιχθεί σε φρούρια. Μια πρόοδος που απεικονίζεται με εκπληκτικό, αλλά συνάμα σοκαριστικό, τρόπο στα crash tests.
Από την παρανόηση της «γερής λαμαρίνας» στα παλιά αυτοκίνητα, που έβλεπες τον οδηγό να σκάει στο τιμόνι επειδή αμάξωμα-πλαίσιο δεν απορροφούσαν τίποτα από την πρόσκρουση, περάσαμε στις ελεγχόμενες ζώνες παραμόρφωσης και τους αερόσακους. Οι κατασκευές έγιναν «εύθραυστες» με την πρώτη ματιά, αλλά στην ουσία εκτίναξαν τη ζωτικότητα της καμπίνας επιβατών. H δοκιμή πρόσκρουσης ενός Mitsubishi Galant (Magna σε κάποιες αγορές) του 1993 δείχνει με τον πιο γλαφυρό, παραστατικό και εκπληκτικό τρόπο, το πόσο έχουν αλλάξει προς το καλύτερο τα πράγματα στην παθητική ασφάλεια τα τελευταία 30 χρόνια.
Ο Αυστραλιασιατικός NCAP (Australasian New Car Assessment Program) πήρε ένα Galant του ’93 και το έθεσε στη δοκιμασία της μετωπικής σύγκρουσης, με τα μετρητικά όργανα να χτυπάνε «κόκκινο» παντού. Παρόλο που οπτικά το αμάξωμα και το σασί του 30χρονου σεντάν δεν έχει γίνει «φυσαρμόνικα», η απουσία αερόσακων μεταφράζεται σε υψηλότατο κίνδυνο θανατηφόρων τραυματισμών για οδηγό-συνοδηγό, ή πρόκληση εγκεφαλικών βλαβών. Τα κεφάλια και των δυο ανδρείκελων χτύπησαν σε τιμόνι-ταμπλό αντίστοιχα, ενώ μεγάλα προβλήματα αντιμετώπισαν και τα πόδια. Τόσο η κολώνα του τιμονιού όσο και το ταμπλό μετατοπίσθηκαν έντονα, μεταφέροντας υψηλά φορτία στα πόδια των crash test dummies.
Κινδύνους αντιμετωπίζουν και οι πίσω επιβάτες, καθώς παρατηρήθηκε γλίστρημα της κούκλας κάτω από τη ζώνη ασφαλείας. Η μετατόπιση αυτή αλλάζει και τον τρόπο κατανομής των φορτίων, τα οποία επιβαρύνουν τον κορμό και μπορούν να προκαλέσουν κατάγματα στα πλευρά, την κοιλιακή χώρα και το υπογάστριο.
