Η κίνηση στον αυτοκινητόδρομο έχει τους δικούς της, ξεχωριστούς κώδικες επικοινωνίας. Βασικός και αναντίρρητος κανόνας, είναι να παραμένει η αριστερή λωρίδα (όπως και η Λ.Ε.Α., παντού και πάντοτε) ανοιχτή.
Πέρα από την διευκόλυνση της κυκλοφορίας, η απρόσκοπτη διέλευση από τη λωρίδα ταχείας εξυπηρετεί και την οδική ασφάλεια. Καταλαβαίνουμε τι μπορεί να συμβεί αν ένα όχημα που πλησιάζει «πατημένο» ένα που βολοδέρνει αριστερά, δεν καταφέρει να φρενάρει. Προκειμένου να αποτρέπονται ουρές και δύσκολες στιγμές, οι οδηγοί καλούνται να ελέγχουν συχνά τους καθρέπτες. Ακόμα κι αν δεν το κάνουν, βέβαια, υπάρχουν τα άγραφα σινιάλα να τους ενημερώνουν. Το κλασικό «παίξιμο» των φώτων, με άλλα λόγια. Τακτική, ωστόσο, που εκτός από παράνομη είναι και επικίνδυνη.
Όταν ενημερώνουμε με τα φώτα τον μπροστινό πως πρέπει να παραμερίσει, ουσιαστικά στέλνουμε τη μεγάλη σκάλα στον κεντρικό του καθρέπτη. Ειδικά τη νύχτα, κάτι τέτοιο δημιουργεί μεγάλα προβλήματα ορατότητας, καθώς τον τυφλώνει και μπορεί να τον οδηγήσει σε άτσαλες κινήσεις. Για τέτοιες περιπτώσεις, αλλά και για περισσότερη ευγένεια, υπάρχει ένας άλλος τρόπος να κάνουμε γνωστές τις προθέσεις μας στον ξεχασιάρη ή «καταληψία» της αριστερής λωρίδας. Το αριστερό φλας.
Η προειδοποίηση αυτή έχει γαλλικές ρίζες, ως μέρος του αυτοκινητικού savoir vivre. Οι Γάλλοι ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν το αριστερό φλας αντί των φώτων στη δεκαετία του 1970, ως ένδειξη ευγένειας και ήπιας παρατήρησης προς τον προπορευόμενο. Εκτός της παρότρυνσης για να κάνει στην άκρη, ο αριστερός δείκτης πορείας γνωστοποιεί στον προπορευόμενο πως το όχημα που έπεται δεν πρόκειται να τον προσπεράσει από τα δεξιά. Μια επίσης παράνομη και επικίνδυνη ενέργεια, καθώς πολλές φορές την ώρα που φεύγει δεξιά ο πίσω, κάνει το ίδιο και ο μπροστά για να του δώσει χώρο – με τα ανάλογα, τρομακτικά αποτελέσματα.
