Η Giulia δεν είναι απλά ένα ιστορικό όνομα για την Alfa Romeo, που απλά έκανε comeback το 2015. Πρόκειται για το αυτοκίνητο που ξαναέβαλε τους Ιταλούς στη σωστή ρότα, δίνοντάς του τη δυνατότητα -μαζί με τη Stelvio- να οικοδομήσουν μια υγιή οικονομική κατάσταση και να δρέπουν τώρα τις εμπορικές δάφνες της Tonale. Μια τέτοια παρουσία δεν θα μπορούσε να αφεθεί ατημέλητη, για αυτό και η Alfa φρέσκαρε προσεκτικά τη μπερλίνα της πέρσι ώστε να διατηρήσει αναλλοίωτες τις γραμμές, που την κάνουν το πιο ποθητό μεσαίο της αγοράς. Αναμενόμενα δεν είναι προσιτή στο ευρύ κοινό, αφού η 2λιτρη διατίθεται μόνο με 280 ίππους και 4κίνηση, με τιμή εκκίνησης τις 61.500 ευρώ. Πιο προσιτή είναι η ντίζελ των 2.2 λτ. με 210 άλογα, αποκλειστικά Q4 και με τιμή από 58.000 ευρώ. Να σημειωθεί ότι δεν υπάρχουν υβριδικές εκδόσεις, παρά μόνο κινητήρες εσωτερικής καύσης αυστηρά (με 8άρι αυτόματο κιβώτιο), κι «άγιος ο Θεός»!
Διαχρονικά και ακλόνητα η ομορφότερη «κούρσα»
Για τη σχεδίαση, τι να πούμε; Κάποιο κλισέ περί έρωτα με την πρώτη ματιά ή για το σεξαπίλ των Ιταλίδων; Καλύτερα μιλάνε τα γεγονότα: 9 χρόνια μετά το λανσάρισμά της, η Giulia ακόμα σταματά (κυριολεκτικά) την κυκλοφορία! Δεν υπάρχει περίπτωση να μην «πνιγείς» στις ερωτήσεις, τα επιφωνήματα θαυμασμού και τις εκκλήσεις για βόλτα, «έστω μια αργή το τετράγωνο». Τα 4.650 χλστ. του μήκους ξεχειλίζουν αισθησιασμό, με το αιχμηρό εμπρός μέρος να δένει συγκλονιστικά με το κοντύτερο πίσω και τις πανέμορφες 19άρες ζάντες να ολοκληρώνουν την εικόνα (αλλά και να θέλουν προσοχή σε πεζοδρόμια-λακκούβες). Το σφηνοειδές «μούτρο» φαίνεται πιο φαρδύ από τα 1.860 χλστ. πλάτους, χάρις και στα μακρόστενα φανάρια που περιβάλλουν το θυρεό της Alfa. Εξάλλου το νέο «Trilobo», η σύνθεση δηλαδή της χαρακτηριστικής τριγωνικής μάσκας («Scudetto») και των εκατέρωθεν αυτής αεραγωγών, είναι το ένα εκ των δυο βασικών σημείων διαφοροποίησης του facelift. Το άλλο αφορά τα νέα «3+3» φωτιστικά σώματα Full-LED Adaptive Matrix, τα οποία ακολουθούν το παράδειγμα της Tonale και χαρίζουν ένα ακόμα πιο επιθετικό, αλλά πάντα κομψότατο, ρύγχος στην ανανεωμένη «Ιουλία». Πίσω οι αλλαγές είναι ελάχιστες, περιοριζόμενες στα νέα γραφικά των LED.
Δεν ξεκολλάς από τη θέση του οδηγού, έξτρα ψηφιακότητα, το ίδιο στριμωγμένη
Στο εσωτερικό, αντίθετα, βλέπεις με τη μία την αναβάθμιση. Πρώτα, βέβαια, μένεις να χαζεύεις το τιμόνι που παραπέμπει σε… Ferrari, χάρη στο μπουτόν εκκίνησης που είναι ενσωματωμένο επάνω του και υπογραμμίζει τον σπορ χαρακτήρα της Giulia. Τα δυο χορταστικά και αλουμινένια paddles πίσω από αυτό βγάζουν τον Λεκλέρ από μέσα σου, ενώ ακόμα πιο μπροστά στο οπτικό σου πεδίο δεσπόζει ο νέος ψηφιακός και πλήρως διαμορφώσιμος πίνακας «cannocchialle» των 12,3 ιντσών.
Δίπλα του συνεχίζει η οθόνη αφής των 8,8 ιντσών, η οποία χαρακτηρίζεται από καλύτερα γραφικά και συνδυάζεται με μια σειρά τεχνολογιών, όπως οι υπηρεσίες «Alfa Connect Services», οι οποίες διαθέτουν δυνατότητα ασύρματων αναβαθμίσεων (over-the-air) και περιλαμβάνουν λειτουργίες που επιτρέπουν τον έλεγχο του αυτοκινήτου (φώτα, κλειδαριές, κατάσταση συστημάτων, κ.α.) από απόσταση μέσω smartphone. Παράλληλα η τεχνολογία NFT, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο χώρο του αυτοκινήτου μέσω της Tonale, είναι πλέον διαθέσιμη και στην Giulia (και τη Stelvio), προσφέροντας -εφόσον το επιθυμεί ο αγοραστής- ένα αδιάβλητο πιστοποιητικό του ιστορικού του αυτοκινήτου.
Η θέση οδήγησης είναι για σεμινάριο, βάζοντάς σε «στην πρίζα» ακόμα κι αν περιμένεις την αποβίβαση σε αμπάρι πλοίου. Πλευρική στήριξη; Το πώς έρχεται το τιμόνι στα χέρια σου; Ορατότητα; Τοποθέτηση πεντάλ, στην εντέλεια για να φρενάρεις με το αριστερό; Η ιταλίδα ντίβα είναι σαν να σου λέει «φύγαμε». Από πλευράς χώρων πάλι, σαν να ακούς «μέχρι 4 επιβάτες, και οι πίσω όχι ψηλοί». Αλλά αφενός το περιμένεις, αφετέρου δεν σε πολυενδιαφέρει – βάσει προσανατολισμού της συγκεκριμένης έκδοσης, πάντα. Μια από τα ίδια για το πορτμπαγκάζ των 480 λίτρων, που παράλληλα βλέπει τους θόλους να του χαλούν αρκετά το σχήμα.
Η αποθέωση του «Turbo Benzina», κι ας καίει κάτι παραπάνω
Όπως είπαμε στην αρχή, καμία Giulia δεν συνδυάζεται με ηλεκτροκινητήρα. Αγοράζεις παραδοσιακό κινητήρα εσωτερικής καύσης και το ευχαριστιέσαι. Στην προκειμένη έχουμε το δεύτερο ισχυρότερο μοτέρ της γκάμας, πίσω μόνο από την κορωνίδα Quadrifoglio Verde και τον 2.9 V6 twinturbo των 520 ίππων. Ο 2λιτρος τετρακύλινδρος τούρμπο μπορεί να έχει σχεδόν τα μισά άλογα, αλλά κάνει με το πολύ παραπάνω το καθήκον του.
Με 280 ίππους και 400 Nm φέρνει μια εσάνς από ανάμνηση Mitsubishi Evo και Subaru STI, άσχετα που συνδυάζεται αποκλειστικά με το εξαιρετικό 8άρι αυτόματο της ZF. Μια σύμπραξη που, συνδυαζόμενη με το πρόγραμμα Dynamic και το launch control που αυτό συνεπάγεται, χαρίζει καταιγιστική επιτάχυνση. Τα 100 χλμ./ώρα από στάση έρχονται σε μόλις 5,2 δλ., ενώ το σύστημα τετρακίνησης φροντίζει για ανάλογο ρυθμό με ελάχιστες απώλειες στο χρονόμετρο, ακόμα κι όταν η άσφαλτος μοιάζει με γυαλί. Ο ηλεκτρονικά ελεγχόμενος πολύδισκος συμπλέκτης στο κέντρο, ο άξονας μετάδοσης από ανθρακονήματα (όπως σε κάθε Giulia), το ειδικά εξελιγμένο διαφορικό μπροστά και το μπλοκέ πίσω φροντίζουν για το «πάρε-δώσε» ισχύος μεταξύ των αξόνων, σε χρόνους 120-150 millisecond. Μέχρι το 60% της ροπής μπορεί να μεταφερθεί μπροστά, βελτιστοποιώντας τα επίπεδα πρόσφυσης και εκτοξεύοντας την Giulia στον ορίζοντα. Προφανέστατα, αν οδηγείς έτσι θα γίνεις φίλος του βενζινά. Με τέτοιο στυλ δεν μπορείς να περιμένεις κάτι καλύτερο από 16-17 λίτρα/100 χλμ., τα οποία πάντως πέφτουν κάτω από τα 11 λίτρα/100 χλμ. όταν ηρεμήσεις. Σε γενικές γραμμές, πάντως, την «τσιμπάει» την αμόλυβδή της η Giulia, αλλά τουλάχιστον ο οδηγός την ευχαριστιέται.
Ταχύτατη και με αξιοπρόσεκτη ποιότητα κύλισης, αλλά υπερπροστατευτική
Εκεί που σίγουρα δεν «τσιμπάει», ούτε «δαγκώνει», είναι όταν την πιέζεις. Απόλυτα πειθήνια και ακριβής, με ένα τιμόνι που «σπαρταρά» από πληροφόρηση και αίσθηση, μετατρέποντας τα χέρια σου σε τροχιοδεικτικό. Τα φρένα επίσης καταπληκτικά σε αίσθηση και απόδοση, με την πρόσφυση να σου επιτρέπει απίστευτες ταχύτητες εισόδου στις στροφές. Υποστροφή θα πρέπει να πατήσεις σε νερά εντός της καμπής για να εκδηλωθεί, αλλά και να συμβεί επί τόπου το σύστημα Q4 θα στείλει δύναμη πίσω. Το ίδιο θα κάνει και στο αντίστροφο σενάριο, όταν δηλαδή γλιστρήσει ο πίσω άξονας. Για να ακριβολογούμε, βασικά, θα το πάρα-κάνει.
Η Alfa Romeo δηλώνει πως η Giulia Q4 είναι κατά βάση πισωκίνητη, εμπλέκοντας τους εμπρός τροχούς μόνο όταν χρειάζεται. Στην πράξη, ωστόσο, αυτό δεν μεταφράζεται σε πλαγιολισθήσεις και φαντασμαγορικές γωνίες. Λίγο μετά την απώλεια πρόσφυσης του πίσω άξονα, η τετρακίνηση βάζει στο παιχνίδι τον μπροστά και ουσιαστικά ισιώνει το αυτοκίνητο. Ένα μικρό περιθώριο ολίσθησης στο δίνει, αλλά τόσο-όσο για να βγαίνεις ευθεία από τις στροφές. Και να θελήσεις το κάτι παραπάνω με εξεζητημένους χειρισμούς (φλικαρίσματα, τιμονιές, βυθίσματα γκαζιού εν μέσω καμπής), έχεις το ESP να μπαίνει και να σου κόβει την όρεξη – δίχως επιλογή, μάλιστα, για απενεργοποίηση. Με γραμμές πάντως, πας «γιούργια». Σε πιο νορμάλ καταστάσεις εκθειάζεις τη ρύθμιση της ανάρτησης, η οποία ναι μεν είναι σφιχτή, αλλά ποτέ δεν γίνεται κουραστική. Νιώθεις πως οδηγείς σπορ αυτοκίνητο, όμως η ποιότητα κύλισης και η απόσβεση των κραδασμών διατηρούνται σε premium επίπεδα.
(+) Σχεδίαση, επιδόσεις, οδική συμπεριφορά, φρένα, κινητήρας, θέση οδήγησης, αίσθηση τιμονιού, λειτουργία ανάρτησης
(-) Χώροι, λειτουργία ESP
