Τα GR Yaris και GR Corolla έχουν ξαναβάλει «με τα μπούνια» την Toyota στο παιχνίδι των rally replicas, απολαμβάνοντας αμφότερα συγκλονιστικής αποδοχής και προκαλώντας ασίγαστο ντόρο. Μια αποδοχή που θυμίζει λύτρωση για την Toyota, η οποία εδώ και χρόνια δεν είχε ένα αυτοκίνητο να την συνδέει με τις ένδοξες στιγμές των ράλλυ. Το κορυφαίο Yaris όχι μόνο έδωσε πνοή στην κατηγορία των rally replicas, αλλά θύμισε σε όλους πως όταν θέλουν, οι Ιάπωνες μεταφέρουν το κλίμα των ειδικών διαδρομών στους δρόμους σεμιναριακά.
Εξάλλου, μιλάμε για μια εταιρία με παράδοση 63 χρόνων στους αγώνες ράλλυ. Το 1957, στην Αυστραλία, ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκαν τα σήματα της Toyota σε αφετηρία αγώνα, πάνω σε ένα μαύρο Crown και τη σημαία της Ιαπωνίας στα πίσω φτερά.
Έκτοτε, και μέχρι τον ερχομό του Yaris WRC, η γενική κατάταξη της Ιστορίας στις ανά τον κόσμο ειδικές, γράφει το όνομα «Celica» δίπλα από αυτό της Toyota. Πέρα από κάποια σύντομα διαλείμματα Supra και Corolla, η Celica είναι αυτή που έχει συνυφαστεί με τις επιτυχίες του Ιάπωνα κατασκευαστή. Κι αυτό, παρότι το Corolla χάρισε την πρώτη νίκη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στις 1.000 Λίμνες του 1975, με τον Hannu Mikkola πίσω από το τιμόνι.
Από τα τέλη των 70’s και τούδε, ανέλαβε η Celica. Η 2000GT έκανε την αρχή, η Twin Cam συνέχισε, η Twin Cam προσπάθησε να σταθεί κόντρα στον τετρακίνητο ορυμαγδό του Group, η ST185 GT-Four ήταν το πρώτο ιαπωνικό αυτοκίνητο που κατέκτησε πρωτάθλημα σε Οδηγούς και Κατασκευαστές ταυτόχρονα, ενώ η ST205 αυτή που θα συνέχιζε την κυριαρχία της Toyota, αν δεν ήταν παράνομη. Κατά το προμοτάρισμα/λανσάρισμα του GR Yaris, οι Ιάπωνες έκαναν συνεχώς αναφορές στις GT-Four. Δεν προέκυψε τυχαία το όνομα του συστήματος τετρακίνησής του (GR-FOUR). Μία Celica, όμως, στέκει στην έδρα ως καθηγητής.
Μέσα στη σκόνη από τα περάσματα και τη σαμπάνια από τις επιτυχίες των δυο επόμενων γενεών (έστω κι αν στην ST205 βγήκαν ξινά), αχνοφαίνεται το αυτοκίνητο που τα ξεκίνησε όλα. Η Celica MK4 ήταν η πρώτη που ενστερνίστηκε την τετρακίνηση, προκειμένου να συμμετάσχει στο WRC, και ένα από τα πρώτα γιαπωνέζικα (μαζί με τα Mitsubishi Galant VR-4 και Subaru Legacy RS) του Group A. Παρουσιάστηκε το 1986, με τον τίτλο της «απόλυτης Celica» να δεσπόζει στις προωθητικές ενέργειες και την τεχνολογία να κάνει «πάρτι» κάτω από το αμάξωμα.
Σύστημα μόνιμης τετρακίνησης, με ηλεκτρονικά ελεγχόμενο κεντρικό διαφορικό, και τον 2λιτρο τούρμπο 3S-GTE να αποδίδει 190 ίππους στις 6.000 σ.α.λ. (κόφτης στις 7.200), μαζί με 258 Nm στις 3.600 σ.α.λ., έκαναν την GT-Four «καταπέλτη» για τα δεδομένα της εποχής. Τα 100 χλμ./ώρα από στάση έρχονταν σε 7,7 δλ., με δοκιμές περιοδικών να γράφουν μέχρι 7,3 δλ., τα πρώτα 160 χλμ./ώρα σε 22,4 δλ., το 400άρι ολοκληρωνόταν σε 15,6 δλ. και η τελική άγγιζε τα 218 χλμ./ώρα. Η ουσία της απόλυτης Celica, ωστόσο, ήταν πως τον ρυθμό στις ευθείες, μπορούσε να τον μεταφέρει στις στροφές. Κι όλα αυτά, με τροχούς 205/60/14!
Το 1988 λανσαρίστηκε σε παγκόσμιο επίπεδο, συμμετέχοντας για πρώτη φορά στο WRC. Τα ονόματα ποίκιλαν αναλόγως αγοράς (Turbo 4WD στην Ευρώπη, All-Trac Turbo στις Η.Π.Α.), όμως στο άκουσμα του «GT-Four» καταλάβαιναν όλοι. Το ντεμπούτο στην Κορσική, συνοδεύτηκε από την 6η θέση του Kenneth Eriksson. Η πρώτη παρουσία σε βάθρο ήρθε στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, με την 3η θέση του Björn Waldegard στο RAC.
Στη δεύτερη σεζόν, που ήταν και πλήρης για το αυτοκίνητο, η Celica ST165 έφερε την Toyota στη 2η θέση των Κατασκευαστών. Ο Juha Kankkunen χάρισε την πρώτη νίκη της 165άρας στην Αυστραλία, με τον Eriksson να τερματίζει δεύτερος και να ολοκληρώνει το «1-2». Στο «ταμείο» της χρονιάς, η Celica κατάφερε να κοντράρει την παντοδύναμη Lancia Delta HF Integrale, έστω κι αν οι Ιάπωνες τερμάτισαν 39 βαθμούς πίσω από τους Ιταλούς (140 με 101).
Την επόμενη χρονιά έφτασε πολύ πιο κοντά (137 με 131) στο Κατασκευαστών, όμως στους Οδηγούς είχε έρθει η ώρα της αποκαθήλωσης. Ο Carlos Sainz κατέκτησε τον τίτλο, χρήζοντας την Celica ως το πρώτο πρωταθληματικό αυτοκίνητο από τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου σε παγκόσμιο επίπεδο (τα πρωταθλήματα Τουρισμού του Skyline R32, παρότι συγκέντρωναν συμμετοχές από παντού, ήταν τοπικού χαρακτήρα – λόγου χάρη Ιαπωνικό, Αυστραλιανό κλπ).
Ένα ακόμα πρωτάθλημα Οδηγών από τον Ισπανό, το 1992, και το νταμπλ με τον Kankkunen την επομένη έβαλε στο πάνθεον την 5η γενιά της Celica, αφήνοντας την 4η να παρακολουθεί περήφανα, τη νικηφόρο πορεία των μαθητών της.
