Πολλά αυτοκίνητα έχουν αποκτήσει τη φήμη τους εξαιτίας τραυματικών αφηγημάτων, από τυχερούς οδηγούς που επιβίωσαν. Η πρώτη Porsche 911 Turbo (930) είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κάποια άλλα, ωστόσο, απλά έτυχε να πέσουν σε λάθος χέρια την λάθος περίοδο. Και η ρετσινιά δεν αργεί να κολλήσει. Ειδικά όταν υπάρχει ιστορικό.
Στην περίπτωση του Fiat Punto GT, το ιστορικό έχει ονοματεπώνυμο: Uno Turbo i.e. Ένα από τα πρώτα hot hatches και αυτό που έφερε τον «σαλίγκαρο» στην κατηγορία (μαζί με το Renault Super 5 GT Turbo), το 1985, τεχνοτροπία που ακολούθησαν τα μεταγενέστερα Toyota Starlet GT και Daihatsu Charade Gtti. Το θέμα ήταν ότι το Uno σχεδιάστηκε ως ένα οικονομικό αυτοκίνητο πόλης, με έμφαση στην πρακτικότητα, την ευκολία χειρισμών και την περιορισμένη κατανάλωση βενζίνης. Και μετά οι Ιταλοί του «πέταξαν» έναν 1.300άρη τούρμπο 105 ίππων – οι οποίοι έγιναν 118 το 1987.
Δείτε ακόμα: Tο απίστευτο γκάτζετ για το Fiat Uno του 1983 (+video)
Οι παρεμβάσεις σε πλαίσιο, ανάρτηση και φρένα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να χαλιναγωγήσουν τη δύναμη, όμως το Uno Turbo δεν αποποιήθηκε ποτέ τη φύση του: «κανόνι» στις ευθείες (0-100 χλμ./ώρα σε 8,3 δλ. αυτό με τα 105 άλογα και 7,7 δλ. με τα 118 άλογα και τελική ταχύτητα 200-204 χλμ./ώρα αντίστοιχα), «κριάρι» στις στροφές. Η υποστροφή ισχύος και το κυνήγι πεζοδρομίων/μπαριέρων/δέντρων/οτιδήποτε υπήρχε πέριξ του δρόμου έχτισαν τον μύθο του, προϋπαντίζοντας ταυτόχρονα το μονοπάτι του διαδόχου.
Το Punto χτίστηκε με πολλές περισσότερες προσδοκίες. Η Fiat είχε ετοιμάσει μια σειρά από διαφορετικές εκδόσεις (κουπέ, κάμπριο, ακόμα και crossover), μεταξύ των οποίων και μια κορυφαία, η οποία θα αναλάμβανε τον ρόλο της «βόμβας». Τελικά μόνο η κάμπριο και η τελευταία πέρασαν στην παραγωγή, με το σηματάκι «GT» να δεσπόζει στην πίσω πόρτα. Κάτω από το καπό ανέλαβε καθήκοντα ένας υπερτροφοδοτούμενος κινητήρας 1.372 κ.εκ., απόδοσης 136 ίππων στις 5.750 σ.α.λ. και 208 Nm στις 3.000 σ.α.λ. (133 άλογα και 200 Nm στο facelift, με τα σκουρόχρωμα εμπρός φανάρια) Οι στροφές όπου φαίνεται η ροπή, καταδεικνύει την τάση της εποχής στα τούρμπο: την υστέρηση και το ξέσπασμα.
Η τουρμπίνα ανέβαζε μέγιστη πίεση 1,3 bar και η συμπίεση έμενε στο 7,9:1. Όλα αυτά για ένα βάρος 1.100 κιλών. Κάτι που σήμαινε επιδόσεις επιπέδου Lancia Delta HF, η οποία απέδιδε 190 ίππους από 2 υπερτροφοδοτούμενα λίτρα! Τα 100 χλμ./ώρα από στάση έρχονταν σε μόλις 7,9 δλ., τα 160 χλμ./ώρα σε 21,1 δλ., το 400άρι σε 15,8 δλ. και το χιλιόμετρο σε 29,1 δλ. Συγκριτικά με τον ανταγωνισμό, το Punto GT «έριχνε» σε όλους πλην Honda Civic VTi, το οποίο είχε 160 ίππους και ήταν κατά πολύ ακριβότερο του «Ιταλού».
Συγκριτικά με το Uno Turbo, τώρα, το Punto GT -και κόντρα στο μύθο που το συνοδεύει- έστριβε. Δεν είχε την συμμετοχικότητα της ουράς ή την ακρίβεια των Peugeot 106 Rallye, Citroen Saxo VTS και Renault Clio Williams, αλλά αν ήξερες να διαχειριστείς τα χούγια του μοτέρ μπορούσες άνετα να μείνεις κοντά τους – και μπροστά από πολύ ισχυρότερες και «πρεστιζάτες» κατασκευές. Έστω και με τους εργοστασιακούς τροχούς 185/55 των 14 ιντσών. Η διαδικασία είχε ως εξής: είτε έμπαινες τουρμπισμένος στην στροφή και κοντρολάριζες την ροπή με το δεξί πόδι (και το αριστερό στο φρένο, για τους πιο «ραλλοφίλ»), είτε απλά έμπαινες φυλαγμένα, πάταγες σταδιακά το γκάζι και υπολόγιζες να σου έρθει το κύμα της ροπής στην έξοδο της στροφής, με τους εμπρός τροχούς στην ευθεία (κοινώς, slow in-fast out). Από εκεί έφευγες συνήθως με ελαφρύ σπινάρισμα -στις πιο κλειστές καμπές- και συνέχιζες την μπροσθιοκίνητη μυσταγωγία. Τι στράβωσε και έβγαλε το όνομα του «κυνηγού πεζοδρομίων» το GT;
Διαβάστε επίσης: Τερατώδες Fiat Punto GT «εκτελεί» εντός πίστας (+video)
Τα ανδραγαθήματα του Uno Turbo έπαιξαν τον ρόλο τους, ωστόσο τη μεγαλύτερη ζημιά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) έκαναν τα πανεπιστήμια! Πολλοί γονείς, ως ανταμοιβή για την είσοδο των καμαριών τους στην ανωτάτη εκπαίδευση, τους έκαναν δώρο την ιταλική «βολίδα». Εκμεταλλευόμενοι την αναλογικά χαμηλή τιμή αγοράς (κάτω από 4.000.000 δραχμές), πλείστοι όσοι πιτσιρικάδες και νέοι οδηγοί βρέθηκαν πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκινήτου, που δυνητικά μπορούσε να αγχώσει ακόμα και επαγγελματίες του χώρου. Το αποτέλεσμα; «Χρυσές δουλειές» για τον κλάδο της φανοποιείας και η ταμπέλα της «σκοτώστρας» στο πέτο του κορυφαίου Punto.
Εμείς προτιμούμε το άλλο προσωνύμιο με το οποίο το αγαπήσαμε, και είναι κατά πολύ ακριβέστερο στην περιγραφή του: αγνό «βρωμόγκαζο»!
