Διαβάζοντας ή ακούγοντας «Pontiac Firebird», ο νους αυτόματα ανασύρει δυο εικόνες. Η μία είναι αυτή:
Και η άλλη, εννοείται αυτή:
Δυο διαφορετικές γενιές της Trans Am, ισάριθμα παιδικά/εφηβικά βιώματα/απωθημένα μέσα από τις ταινίες «Ο ατσίδας και το λαγωνικό (Smokey and the Bandit)» και τη σειρά «Ο ιππότης της ασφάλτου (Knight Rider)». Το muscle car της Pontiac μπορεί να έγινε πασίγνωστο μέσα από τα περάσματα σε μικρή και μεγάλη οθόνη, όμως ήταν πολλά περισσότερα από μια εξαιρετική βάση δημιουργίας screen icons. Ειδικότερα η τρίτη γενιά του.
Παρουσιάστηκε το 1982 και άφησε πίσω τον τεράστιο φοίνικα στο καπό και τα διπλά φωτιστικά σώματα της προηγούμενης, προς τέρψιν ενός σχήματος που παρέπεμπε περισσότερο σε supercar. Τα αναδιπλούμενα φανάρια και το κόκκινο χρώμα λανσαρίσματος, δεν άφηναν αμφιβολίες για το πού ήθελε να ταξιδέψει το Firebird MK3. Πέρα από το Μαρανέλο και την νοητή ταύτιση με τη Ferrari, πάντως, η Pontiac αποσκοπούσε σε κάτι πιο βατό: την αναβάθμιση του μοντέλου ως ανταγωνιστή της Corvette, που ανέκαθεν ήταν μια σκάλα πάνω από την τριανδρία των muscle cars (Firebird-Camaro-Mustang).
Διαβάστε επίσης: Θυμάστε το Renault Fuego;
Οι Αμερικανοί εργάστηκαν εκτενώς στη διαμόρφωση του αμαξώματος, μειώνοντας τις διαστάσεις σε σχέση με πριν. Το μήκος έπεσε στα 4.872 χλστ. (από 4.999 χλστ.), το πλάτος στα 1.839 χλστ. (από 1.864 χλστ.), το μεταξόνιο υπέστη το μεγαλύτερο «κόψιμο» (2.565 χλστ. αντί 2.748 χλστ.) και το ύψος ήταν το μόνο που αυξήθηκε, κατά 10 χλστ. (1.262 χλστ. από 1.252 χλστ.). Η μεγαλύτερη επιτυχία των μηχανικών και της νέας πλατφόρμας, ωστόσο, ήταν το μειωμένο κατά 230 κιλά βάρος συγκριτικά με την Trans Am 2ης γενιάς! Το νέο μοντέλο επιτάχυνε, φρέναρε, έστριβε, ταξίδευε και κατανάλωνε καύσιμο καλύτερα όχι μόνο από κάθε άλλη Trans Am, αλλά και συγκριτικά με τα αντίστοιχα Camaro και Mustang.
Πράγματι, τα περισσότερα συγκριτικά της εποχής ανέφεραν ως πραγματικό ανταγωνιστή τις Corvette C3 και C4, αφού πρώτα έδιναν τη νίκη στο Firebird μετά από τη μάχη με το αδελφό μοντέλο της Chevrolet (ίδια πλατφόρμα με την Camaro) και τον εκπρόσωπο του «Μπλε Οβάλ» (στο παραπάνω πάντως, είχε χάσει -φυσιολογικά- από την πολύ ακριβότερη Porsche 928). Η General Motors επιστράτευσε τα πλέον υπερσύγχρονα -για τότε- μέσα στην εξέλιξή του, συμπεριλαμβανομένου χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και αεροσήραγγας. Όπως είχε δηλώσει και μέλος της παραγωγής του «Knight Rider», το Firebird επιλέχθηκε ως KITT ακριβώς γιατί θύμιζε «διαστημόπλοιο» σε σχέση με τα υπόλοιπα αμερικανικά sportscars της εποχής!
Δείτε ακόμα: Ποια πρωτιά κατείχε το Honda S2000;
Κάτι που αποτυπώθηκε πλήρως το 1984, όταν μια Trans Am με το προαιρετικό Aero Package W62 (εμπρός splitter, πλαϊνές ποδιές και προσθήκες χαμηλά στο περίγραμμα του πίσω προφυλακτήρα) και τους 15άρηδες τροχούς N89 Turbo Cast (αυτούς του KITT) δοκιμάστηκε στη σήραγγα. Ο συντελεστής οπισθέλκουσας 0,29 που εμφάνισε, ήταν όχι μόνο ό,τι πιο αεροδυναμικό είχε σχεδιάσει η General Motors μέχρι τότε, αλλά και ό,τι καλύτερο από πλευράς Cd είχε δει να καταγράφεται επίσημα η αυτοκίνηση! Και λέμε «επίσημα» καθώς ναι μεν το Rumpler Tropfenwagen, του 1921, εμφανίζεται με Cd 0,28 και το Tatra T77/A, εσοδείας 1935, με Cd 0,212, όμως δεδομένου ότι μιλάμε για αρχές του 20ου αιώνα, ουδείς γνωρίζει πώς μετρήθηκαν και κατεγράφησαν.
Η αεροδυναμική του Firebird ήταν το μεγάλο του ατού, με τους μηχανικούς να αναδιαμορφώνουν ολόκληρο το σασί προκειμένου να χαμηλώσουν την γωνία του παρμπρίζ στις 62 μοίρες και να μειώσουν τη μετωπική επιφάνεια. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που ακόμα και η βασική έκδοση, με τον αναιμικό τετρακύλινδρο των 2.5 λίτρων και 90 ίππων, μπορούσε να ξεπεράσει τα 170 χλμ./ώρα τελικής και να πετύχει 6,9 λίτρα/100 χλμ., παρά το 3άρι αυτόματο κιβώτιο. Το κορυφαίο Firebird με τον 5λιτρο V8 των 190 ίππων (αργότερα έφτασε στους 205) και το 5άρι χειροκίνητο, «έκαιγε» 11,8 λίτρα/100 χλμ. (νούμερο ασύλληπτο για αμερικανικό V8), επιτάχυνε στα πρώτα 100 χλμ./ώρα εντός 7,1 δλ. και έφτανε μέχρι τα 231 χλμ./ώρα.
Διαβάστε επίσης: Το αυτοκίνητο που ταπείνωσε την αστυνομία (+video)
Η απολύτως ταχύτερη μορφή του τρίτου Firebird, ήρθε με τη μορφή της επετειακής έκδοσης για τα 20 χρόνια ιστορίας του. Η Trans AM GTA 3.8 Turbo απέδιδε 253 ίππους και 461 Nm από τον V6 του Buick GNX, τροφοδοτώντας τους πίσω τροχούς μέσω 4τάχυτου αυτόματου κιβωτίου. Παρά την «τροχοπέδη» της μετάδοσης, τα 100 χλμ./ώρα από στάση έρχονταν σε κάτι παραπάνω από 5 δλ. και η τελική άγγιζε τα 255 χλμ./ώρα!
Στα κιτάπια της GM (αλλά και παγκοσμίως) ξεπεράστηκε σύντομα, καθώς το 1986 ήρθε το Opel Omega (Cd 0,28) και τρία χρόνια αργότερα το Calibra (Cd 0,26). Αναφορικά με τα αυτοκίνητα φέροντα την «Αστερόεσσα», όμως, η πρωτιά του «KITT» άντεξε μέχρι το 1996, όταν παρουσιάστηκε το πρωτοποριακό ηλεκτρικό EV1 (επίσης της General Motors), με συντελεστή οπισθέλκουσας 0,19. Συγκριτικά με το πρότυπό του τώρα, το Firebird έσκιζε τον αέρα μπροστά από την Corvette μέχρι το 2005 και την παρουσίαση της 6ης γενιάς.
Δείτε ακόμα: Όταν η Toyota Supra «έδερνε» τον ανταγωνισμό (+video)
