Πολύ πριν ο Έλον Μασκ ταράξει τα νερά της αυτοκίνησης με την παρουσίαση των ηλεκτρικών του οχημάτων, η Lectra Motors έκανε το βήμα να μπει δυναμικά στον χώρο, πριν από πολλά χρόνια, ωστόσο το εγχείρημα δεν στέφθηκε με επιτυχία.
Πάρα πολλοί κατασκευαστές προσπάθησαν στο παρελθόν να εξετάσουν την ανάπτυξη ενός ηλεκτρικού οχήματος που δεν θα είχε καμία ανάγκη τα ορυκτά καύσιμα, αλλά για διάφορος λόγους δεν πέτυχαν. Βλέπετε, το πετρέλαιο και τα παράγωγά του κυριάρχησαν για πολλές δεκαετίες, όπως αντίστοιχα και οι κινητήρες εσωτερικής καύσης. Όμως, επειδή οι καιροί αλλάζουν, να που τελικά όλοι στρέφονται προς την ηλεκτροκίνηση, αφήνοντας στο περιθώριο τη βενζίνη και το diesel, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να ακολουθήσουν τις επιταγές της σύγχρονης κινητικότητας.
Μπορεί ο Μασκ να έβαλε στο μυαλό μας την έννοια του ηλεκτρισμού, αλλά πολλά από αυτά ξεκίνησαν δεκαετίες πριν, είτε με διάφορα πρωτότυπα ή με κανονική γραμμή παραγωγής EV. Όπως για παράδειγμα η Lectra Motors που ιδρύθηκε το 1979 από τον μηχανικό Αλ Σόιερ. Έκανε σπουδαία δουλειά στη Νεβάδα σχετικά με τη διαχείριση των πυρηνικών αποβλήτων από ρομπότ, τα οποία ήταν ηλεκτρικά εξάτροχα. Από εκεί πήρε, άλλωστε, την έμπνευση που χρειαζόταν για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα.
Όπως έκανε η GM 1-2 χρόνια νωρίτερα, ο Σόιερ πήρε ένα Chevrolet Corvair, το μετέτρεψε σε ηλεκτρικό και το δοκίμασε για 2 χρόνια, δίνοντάς του τον κωδικό Χ1. Αυτό που ήθελε να αποδείξει, ήταν πως τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα μπορούσαν να προσφέρουν τις λύσεις της σύγχρονης τότε εποχής. Ένα Subaru 360 αποτέλεσε την κατάλληλη βάση δοκιμής για να ενσωματωθεί πλήρως το ηλεκτρικό σύστημα μετάδοσης κίνησης, όμως τελικά, το Datsun B310 (το γνωστό σε εμάς Cherry) χρησιμοποιήθηκε ως το πρώτο EV παραγωγής της δεκαετίας του ’80. Έτσι εμφανίστηκε το Lectra Car. Το τμήμα μάρκετινγκ έκανε καλά τη δουλειά του, η κυβέρνηση από τη μεριά της στήριξε την όλη προσπάθεια και φαινόταν πως όντως, τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τα συμβατικά ή τουλάχιστον να τα ανταγωνιστούν.
Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει, ο Σόιερ είχε αναφέρει πως μια από τις προκλήσεις που παρουσιάστηκαν, ήταν ότι το αυτοκίνητο έπρεπε να ολοκληρώσει το 0-48 χλμ./ώρα σε 15 δλ., αλλά το έκανε σε μόλις 7 δλ. Άλλες προσκλήσεις ξεπεράστηκαν κι αυτές επιτυχώς και όλα εκείνη τη στιγμή φαίνονταν να ακολουθούν τον σωστό δρόμο. Το εργοστάσιο της Lectra που κτίστηκε στο Λας Βέγκας, παρήγαγε 3 μοντέλα, δύο sedan και ένα pickup, με τα Lectra 2+2, Lectra 400 και Lectra D100 να πλαισιώνονται από άλλα σε χρόνο ρεκόρ, όπως το wagon για παράδειγμα, που είχε όλα όσα απαιτούσε ο Αμερικανός καταναλωτής.
Τα αυτοκίνητα εφοδιάζονταν από 18 μπαταρίες, 8 εμπρός και 10 πίσω και πουλήθηκαν κυρίως στις τοπικές Αρχές και σε διάφορες εταιρείες. Το τμήμα Ενέργειας των ΗΠΑ από τη μεριά του, βοήθησε κι αυτό για την εξεύρεση νέων πελατών. Όμως όλα αυτά συγκέντρωσαν τα βλέμματα των μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών, όπως της Toyota, που αγόρασε ένα Lectra και το εισήγαγε στην Ιαπωνία. Η Lectra πέτυχε να κάνει πράξη, όλα όσα έως εκείνη τη στιγμή, φάνταζαν αδύνατα. Όμως, το πρόβλημα αφορούσε τι άλλο; Την αυτονομία. Ήταν μικρή, ενώ μεγάλος ήταν από τη μεριά του ο χρόνος φόρτισης. Το pick up προσέφερε αυτονομία 80 χιλιόμετρα μετά από φόρτιση 8 ωρών και λίγη περισσότερη τα sedan.
Οι δοκιμές πρόσκρουσης έδειξαν πως τα αυτοκίνητα ήταν ασφαλή για την εποχή, γεγονός που επέτρεψε σε πολλές εταιρείες να τα αποκτήσουν. Η Lectra διέθεσε πάνω από 1.000 μοντέλα πριν κλείσει το εργοστάσιό της το 1982. Ο Σόιερ, συνίδρυσε τη Las Vegas Electric Vehicle Association το 1998 και έζησε έως το 2012. Θεωρείται ένας από τους ανθρώπους που προσπάθησαν πολύ να προχωρήσει η εξέλιξη των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, αλλά οι συγκυρίες τον εμπόδισαν να ξεπεράσει τη φήμη πολλών.
